نقش واسطه ای خودتمایزیافتگی در رابطه بین تابآوری با دلزدگی زناشویی
نقش واسطه ای خودتمایزیافتگی در رابطه بین تابآوری با دلزدگی زناشویی در زنان متاهل
مقدمه: رابطه بین تاب آوری و فرسودگی زناشویی از حمایت نظری و تجربی کافی برخوردار است،
اما درباره سازوکارهای که تاب آوری از طریق آنها بر فرسودگی زناشویی اثر می گذارد مطالعات اندکی وجود دارد.
هدف: پژوهش حاضر با هدف مطالعه نقش واسطه ای خودتمایزیافتگی در رابطه بین تابآوری با دلزدگی زناشویی در بین زنان متاهل شهر تهران انجام شد.
روش: این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. از جامعه زنان متاهل ۲۰۰ نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به وسیله مقیاس دلزدگی زناشویی (CBS)، مقیاس تابآوری کانر و دیویدسون (CD–RISC) و پرسشنامه تجدیدنظر شده خود تمایزیافتگی(DSI- R) مورد آزمون قرار گرفتند.
پس از اینکه داده ها جمع آوری شد با استفاده از (همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر) تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج آزمون تحلیل مسیر نشان داد که اثر مستقیم تابآوری بر دلزدگی زناشویی منفی معنادار(۲۱۲/۰-=ß و۰۱/۰>P) و بر خودتمایزیافتگی مثبت معنادار(۴۵۹/۰=ß و۰۱/۰>P) بود.
همچنین نتایج تحلیل مسیر نشان داد که اثرغیرمستقیم تاب آوری بر دلزدگی زناشویی از طریق خودتمایز یافتگی منفی معناداری(۰۹۶/۰-=ß و۰۵/۰>P) بود.
نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر برجایگاه واسطه ای خودتمایزیافتگی به عنوان یک سازوکار مهم در رابطه بین تابآوری و دلزدگی زناشویی تاکید دارد.
بنابراین، گسترش و توسعه خودتمایزیافتگی در زنان متاهل میتواند روش خوبی برای حمایت از آنها در مواجهه با ناملایمات زندگی زناشویی باشد.
نقش واسطه ای خودتمایزیافتگی
در رابطه بین تابآوری با دلزدگی زناشویی در زنان متاهل