فناوری تاب‌آوری مجموعه‌ای از ابزار و استراتژی است که به منظور افزایش توانایی افراد، کسب‌وکارها و جوامع در مواجهه با اختلالات طراحی شده‌اند.
یکی از جنبه‌های بسیار مهم فناوری تاب‌آوری، استفاده از داده‌ها و تحلیل‌های پیشرفته برای شناسایی نقاط ضعف و تهدیدات احتمالی است.
فناوری تاب‌آوری شامل مجموعه‌ای از ابزارها و استراتژی‌ها است که به منظور افزایش توانایی افراد، کسب‌وکارها و جوامع در مواجهه با اختلالات طراحی شده‌اند. این اختلالات می‌توانند شامل بلایای طبیعی، حملات سایبری و سایر بحران‌ها باشند.
فناوری تاب‌آوری به مجموعه‌ای از ابزارها و استراتژی‌ها اطلاق می‌شود که هدف آن افزایش توانایی افراد، کسب‌وکارها و جوامع در مواجهه با اختلالات و بحران‌ها است. این اختلالات می‌توانند شامل بلایای طبیعی مانند زلزله و سیل، حملات سایبری، بحران‌های بهداشتی یا اقتصادی و سایر چالش‌های غیرمنتظره باشند.
به‌عنوان مثال، سیستم‌های هوش مصنوعی می‌توانند الگوهای خطر را شناسایی کرده و پیش‌بینی‌هایی برای مدیریت بحران ارائه دهند.
زیرساخت‌های فناوری اطلاعات مانند شبکه‌های ابری و سیستم‌های پشتیبان‌گیری به سازمان‌ها این امکان را می‌دهند که در صورت بروز اختلال، به سرعت به حالت عادی بازگردند.
علاوه بر این، آموزش و آگاهی‌رسانی در زمینه تاب‌آوری نیز از اهمیت بالایی برخوردار است.
ارکان و جنبه‌های اساسی فناوری تاب‌آوری
1. برنامه‌ریزی تداوم کسب‌وکار:
– نرم‌افزارهای مبتنی بر ابر مانند ResilienceTec به سازمان‌ها کمک می‌کنند تا برنامه‌های تداوم کسب‌وکار شخصی‌سازی شده‌ای ایجاد کنند. این نرم‌افزارها به کسب‌وکارها این امکان را می‌دهند که برای بحران‌های مختلف آماده شوند و اطمینان حاصل کنند که اطلاعات حیاتی به صورت ایمن ذخیره و در مواقع اضطراری قابل دسترسی هستند. این امر اهمیت برنامه‌ریزی پیشگیرانه را برای کاهش خطرات ناشی از وقفه‌های تجاری تأکید می‌کند.
2. تاب‌آوری فناوری اطلاعات:
– تمرکز بر اطمینان از اینکه سیستم‌های فناوری اطلاعات می‌توانند بدون از دست دادن داده‌ها یا تأخیرهای عملیاتی قابل توجه، شکست را تحمل کنند، از دیگر جنبه‌های کلیدی است.
این کار شامل پیاده‌سازی استراتژی‌هایی مانند پروتکل‌های پشتیبان قوی و طرح‌های واکنش به حادثه است. سازمان‌ها باید به طور منظم استراتژی‌های تاب‌آوری خود را ارزیابی و آن‌ها را برای مقابله با چالش‌های جدید تطبیق دهند.
3. راهکارهای هوش مصنوعی اخلاقی:
– شرکت‌هایی مانند Resilient Technologies Ltd از هوش مصنوعی برای بهبود کارایی عملیاتی شرکت‌های کوچک و متوسط استفاده می‌کنند. رویکرد آن‌ها بر استقرار هوش مصنوعی اخلاقی تأکید دارد که با نیازهای مشتری همسو بوده و در نتیجه به انعطاف‌پذیری کلی کسب‌وکار کمک می‌کند.
4. جامعه و تاب‌آوری شخصی:
– فناوری‌هایی که با هدف افزایش تاب‌آوری طراحی شده‌اند، فراتر از کسب‌وکارها به جوامع و افراد گسترش یافته‌اند. گزارش‌ها نشان‌دهنده یک اکوسیستم رو به رشد هستند که بر افزایش تاب‌آوری در واکنش به تغییرات آب و هوایی، اختلالات اجتماعی و تأثیرات همه‌گیری کووید-19 تمرکز دارد. این شامل ابتکاراتی است که ابزارهایی را برای آمادگی بهتر در همه سطوح فراهم می‌کند.
با توجه به چالش‌های جهانی روزافزون، نیاز به فناوری تاب‌آوری بیشتر احساس می‌شود. سازمان‌ها متوجه شده‌اند که سرمایه‌گذاری در تاب‌آوری نه تنها از ضررهای احتمالی محافظت می‌کند بلکه ثبات عملیاتی و اعتماد مشتریان را نیز افزایش می‌دهد. همانطور که مک کینزی اشاره کرده است، درک اهمیت فرآیندهای کسب‌وکار و فناوری‌های پشتیبان آن‌ها برای مدیریت مؤثر ریسک ضروری است.
فناوری تاب‌آوری نقش حیاتی در استراتژی سازمانی مدرن ایفا می‌کند و به واحدها اجازه می‌دهد تا با عدم قطعیت‌ها سازگار شوند و در عین حال خدمات و یکپارچگی عملیاتی خود را حفظ کنند. این حوزه شامل نوآوری‌هایی مانند هوش مصنوعی، ابزارهای مدل‌سازی پیش‌بینی‌کننده، و پلتفرم‌های مشارکت جامعه است که همگی با هدف بهبود قابلیت‌های واکنش اضطراری، ارتقای مدیریت بلایا، و تقویت انسجام جامعه در طول بحران‌ها انجام می‌شوند.
مفهوم تاب‌آوری ابتدا به عنوان توانایی جوامع برای مقاومت در برابر بلایا تعریف می‌شد، اما اکنون شامل سازگاری و نوآوری در مواجهه با چالش‌ها نیز هست.
این تغییر نشان‌دهنده نیاز به اقدامات پیشگیرانه برای مدیریت آسیب‌پذیری‌هاست.
دکتر محمدرضا مقدسی مدیر و موسس خانه تاب آوری در پایان این مطلب آورده است تعامل بین فناوری و تاب‌آوری جامعه همچنان شکل‌دهنده نحوه سازگاری جوامع با اختلالات خواهد بود؛ بنابراین این حوزه نیازمند توجه ویژه‌ای در مطالعات اجتماعی و توسعه فناوری است.
نظرات بسته شده است.