سرمایه اجتماعی به مثابه راهبرد تحقق تاب‌آوری سازمانی
سرمایه اجتماعی میتواند به مثابه راهبرد تحقق تاب‌آوری سازمانی مطرح شود
اگر بپذیریم سازمان یک سیستم باز است و باید تکانه‌های درونی و بیرونی را مدیریت کند، در واقع پذیرفته‌ایم که سازمان باید تاب‌آور باشد.
اما معمولاً موانعی در راه تحقق این مفهوم وجود دارد. هدف از پژوهش حاضر شناخت فرایند شکل‌گیری تاب‌آوری در سازمان‌های کوچک و متوسط بود و بر مبنای فلسفی‌ـ تفسیری، جهت‌گیری بنیادی، روش کیفی، و استراتژی نظریه‌پردازی داده‌بنیاد صورت گرفت.
جامعه آماری مدیران و کارکنان شرکت‌های کوچک و متوسط فعال در صنعت دارو و نمونه آماری ۴۵ نفر از این بین بودند. ۸۸ درصد از جامعه نمونه تحصیلات دانشگاهی و ۵۱ درصد تحصیلات تکمیلی داشتند.
همچنین ۸۸ درصد تجربه کاری بیش از پنج سال داشتند.
نتایج پژوهش نشان داد فقدان انسجام سازمانی، به مثابه علت اصلی، بستری است که در آن تکانهها به صورت مداوم جهت سازمان را تغییر می‌دهند و آن را از مسیر اصلی خود خارج میکنند.
این مفهوم در پژوهش حاضر «آسیب‌پذیری» نام‌گذاری شد.
در واقع، علت اصلی آسیب‌پذیری سازمان فقدان انسجام است که نمود آن را می‌توان در تنش‌های سازمانی، بهره‌وری پایین، و از دست دادن فرصت‌های رشد مشاهده کرد.
راهکار برون‌رفت از آسیب‌پذیری نیز سرمایه اجتماعی تعیین شد.
چون تهدیدهای مستمری درون و بیرون از سازمان وجود دارد که باید برای رسیدن به تاب‌آوری آن‌ها را رصد و مدیریت کرد.
پس از طی کردن این مراحل، در صورتی که سرمایه اجتماعی به‌خوبی ایجاد و تقویت شود و عوامل مداخله‌گر، مانند کیفیت ارتباطات، بر آن تأثیر منفی نگذارد،
می‌توان امیدوار بود که سازمان به آرامش برسد که در اصطلاح «تاب‌آوری» نامیده می‌شود.
سرمایه اجتماعی به مثابه راهبرد تحقق تاب‌آوری سازمانی
