رابطه تاب آوری و دینداری در دانش آموزان
رابطه تاب آوری و دینداری در دانش آموزان راهنمایی و دبیرستان شهر شیراز
بدین منظور از میان کلیه دانش آموزان دختر و پسر دوره راهنمایی و دبیرستان شهر شیراز، ۵۴۰ نفر (۲۸۱ دختر و ۲۵۹ پسر) به روش خوشه ای تصادفی انتخاب شدند.
ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه دینداری گلاک و استارک (۱۹۶۵) و مقیاس تاب آوری کونور و دیوید سون (۲۰۰۳) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آماره های توصیفی و استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون قدم به قدم و آزمون تی مستقل) انجام شد.
نتایج نشان داد همه ابعاد دینداری، رابطه مثبت و معنا داری با تاب آوری دانش آموزان دختر و پسر داشتند.
با این حال تنها ابعاد پیامدی و عاطفی، پیش بین معنا داری برای تاب آوری بودند. بعد عاطفی در دانش آموزان پسر و ابعاد عاطفی و پیامدی در دانش آموزان دختر، تنها پیش بین های معنا دار تاب آوری بودند.
همچنین میانگین تاب آوری دانش آموزان پسر به طور معنا داری بالاتر از میانگین دانش آموزان دختر بود.
یافته های پژوهش حاکی از آن بود که دینداری می تواند موجب ارتقاء تاب آوری در دانش آموزان شود. بر این اساس پیشنهادهایی برای استفاده پژوهشگران و دست اندرکاران تعلیم و تربیت دینی ارائه شد
رابطه دینداری و تاب آوری در دانش آموزان راهنمایی و دبیرستان شهر شیراز
بنا بر همین گزارش دینداری که به عنوان اهمیت دین در زندگی افراد تعریف می شود، از طریق مسیرهای مختلف با تاب آوری ارتباط معنی دار دارد.
علاوه بر قدرت توسل و توکل و تاثیر مثبت آن بر خود کار آمدی و توان مقابله با مشکلات ، دینداری دسترسی به شبکه های اجتماعی مذهبی را فراهم می کند که با تقویت سرمایه اجتماعی و اعتماد اجتماعی، تاب آوری را افزایش می دهد رابطه بین دینداری و تاب آوری پیچیده و چند بعدی است که شامل جنبه های شخصی، ایدئولوژیک و اجتماعی تدین است.