تاب آوری و کم شنوایی
تاب آوری و کم شنوایی
در طول تاریخ دیدگاه غالب در مورد افراد مبتلا به کم شنوایی عمدتا بر ناتوانیهای آنها تاکید داشته که منجر به ایجاد حس بی کفایتی و ناکامی در این افراد شده است.
اما دیدگاه اخیر در مورد افراد مبتلا به کم شنوایی بر روانشناسی مثبت، مسائل مربوط به سلامت و تواناییها و شایستگیهای فردی برای اداره زندگی مستقل که مرتبط با مفهوم تاب آوری است، تاکید دارد.
هدف پژوهش حاضر بررسی مروری مفهوم تاب آوری در افراد مبتلا به کم شنوایی بود.
مواد و روشها
بدین منظور از منابع علمی پایگاههای اطلاعاتی PubMed، Elsevier، ProQuest و Google scholar و نیز از کتابهای معتبر در زمینه کمشنوایی بین سالهای ۱۹۷۹ تا ۲۰۱۳ استفاده شد.
جستجو در این پایگاهها با استفاده از کلید واژههای resilience, hearing impairment و deaf انجام گرفت.
یافته ها
نتایج نشان داد تاب آوری فرایندی پویا در رشد انسان است که در تعامل با شخصیت و عوامل محیطی در جریانی دوسویه رشد میکند.
این فرایند یک ویژگی ثابت نیست؛ بلکه قابل تغییر است و میتوان آن را بهبود بخشید.
عوامل محافظتکننده تاب آوری در سطوح فردی، خانوادگی و محیطی قرار میگیرند که میتوان از آنها به عنوان نقطه آغاز مناسبی در طراحی و اجرای مداخلههای بالینی برای افراد مبتلا به کمشنوایی و خانوادههای آنها استفاده کرد.
تاب‌آوری ناشنوایان
تاب‌آوری به معنای توانایی فرد برای مقابله با چالش‌ها و مشکلات زندگی است. ناشنوایان، به عنوان بخشی از جامعه، با چالش‌های خاصی مواجه هستند که بر تاب‌آوری آنها تأثیر می‌گذارد. این چالش‌ها شامل موانع ارتباطی، تبعیض اجتماعی، و مشکلات دسترسی به خدمات مختلف می‌شود.
چالش‌های ارتباطی
یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های ناشنوایان، محدودیت در برقراری ارتباط با دیگران است. این موضوع می‌تواند منجر به احساس تنهایی و انزوا شود. به همین دلیل، بسیاری از ناشنوایان به یادگیری زبان اشاره و استفاده از تکنولوژی‌های جدید مانند پیام‌رسان‌ها و ویدئو کنفرانس‌ها روی می‌آورند تا ارتباطات خود را تقویت کنند. این مهارت‌ها نه تنها به آنها کمک میکند تا با دیگران ارتباط برقرار کنند، بلکه احساس قدرت و کنترل بیشتری نیز به آنها می‌دهد.
تبعیض اجتماعی
ناشنوایان ممکن است با تبعیض‌های اجتماعی مواجه شوند که می‌تواند بر اعتماد به نفس و سلامت روان آنها تأثیر بگذارد. برای مقابله با این تبعیض‌ها، ایجاد جوامع حمایتی و شبکه‌های اجتماعی قوی بسیار مهم است. این جوامع می‌توانند شامل گروه‌های حمایتی، کارگاه‌های آموزشی و فعالیت‌های فرهنگی باشند که به ناشنوایان کمک میکند تا احساس تعلق و هویت قوی‌تری پیدا کنند.
دسترسی به خدمات
دسترسی به خدمات آموزشی، پزشکی و اجتماعی نیز یکی دیگر از چالش‌های مهم برای ناشنوایان است. عدم وجود منابع مناسب و خدمات تطبیق یافته می‌تواند مانع از پیشرفت آنها شود. بنابراین، افزایش آگاهی عمومی درباره نیازهای ناشنوایان و توسعه برنامه‌های آموزشی و خدمات اجتماعی مناسب می‌تواند به تقویت تاب‌آوری آنها کمک کند.
تاب‌آوری ناشنوایان نه تنها به توانایی فردی آنها برای مقابله با مشکلات بستگی دارد بلکه به حمایت جامعه نیز مرتبط است.
با ایجاد محیطی حمایتی و فراهم کردن منابع لازم، می‌توانیم به ناشنوایان کمک کنیم تا بر چالش‌های خود غلبه کنند و زندگی پربارتر و موفق‌تری داشته باشند. در نهایت، تاب‌آوری یک فرآیند دوطرفه است که نیازمند همکاری همه اعضای جامعه است تا بتوانیم دنیایی عادلانه‌تر برای همه بسازیم.