مقایسه نقش امید و تاب آوری در زندگی سالمندان
مقایسه نقش امید و تاب آوری در پیش بینی رضایت از زندگی سالمندان
چالشهای فراروی سالمندان که گاهی به عدم انطباق مثبت و سازگاری با این حوادث و همچنین احساس ناتوانی در مقابل شرایط و موقعیتها منجر می‌شود،
می‌تواند رضایتمندی در دوره سالمندی را دستخوش تغییر قرار دهد.
هدف از مطالعه حاضر پیشبینی رضایت از زندگی بر اساس تاب آوری و امیدواری در سالمندان و میزان ارجحیت نقش امیدواری در پیش بینی رضایت از زندگی بوده است.
روش: تحقیق حاضر یک مطالعه توصیفی تحلیلی و از نوع همبستگی است.
جامعه آماری شامل کلیه سالمندان شهرخرم آباد در سال ۱۳۹۸ بود.
حجم نمونه ۳۵۷ نفر تعیین شد و انتخاب نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشهای چندمرحله ای انجام گرفت.
داده ها بر اساس پرسشنامه استاندارد امیدواری میلر (۱۹۸۸)، مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) و رضایت از زندگی داینر و همکاران (۱۹۸۵) جمع‌آوری شدند. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون همزمان، در نسخه ۲۱ نرم افزار spss استفاده شد.
یافته ها : از مجموع۳۱۹ نفرسالمند شرکت کننده در پژوهش، ۱۴۸ نفر مرد و ۱۷۱ نفر زن بوده و در محدوده سنی۶۰-۹۳ سال قرار داشتند. همچنین نتایج نشان داد بین تاب آوری و امیدواری با رضایت از زندگی رابطه معناداری وجود دارد و متغیرهای تاب آوری (۱۵/۰β=) و امیدواری (۴۷/۰β=) به طور قابل ملاحظه ای قادر به پیشبینی رضایت از زندگی در سالمندان هستند (۰۱/۰ p<) و تاب آوری و امیدواری ۳۳ درصد از واریانس نمرات رضایت از زندگی را تبیین می‌کنند.
ضمن اینکه بین تاب آوری و رضایت از زندگی ۴۵/۰و بین امیدواری و رضایت از زندگی۵۶/۰همبستگی وجود دارد.
این یافته ها بیانگر آنست، که متغیر پیشبین امیدواری، با درصد بالاتری قادر به تبیین رضایت از زندگی در سالمندان است.
نتیجه گیری: بنابراین تاب آوری و امیدواری قادر به پیشبینی رضایت از زندگی در سالمندان خواهندبود. در عین حال متغیر امیدواری از همبستگی بیشتری با رضایت از زندگی در سالمندان برخوردار است و بطور قابل ملاحظه ای رابطه معنادار و مثبت، بین این دو متغیر وجود دارد.
مقایسه نقش امید و تاب آوری در پیش بینی رضایت از زندگی سالمندان