تأثیر آموزش تاب آوری بر سبک‌های مقابله ای کودکان
تأثیر آموزش تاب آوری بر سبک‌های مقابله ای و خوش بینی کودکان بی سرپرست و بدسرپرست
زمینه و هدف: بی سرپرستی و بدسرپرستی همواره اثرات روانی و تربیتی منفی بر کودکان داشته است.
هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش تاب آوری بر سبک‌های مقابله ای و خوشبینی کودکان بی سرپرست و بدسرپرست بود.
روش: این پژوهش به روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود.
جامعه آماری شامل تمامی دختران ۱۲ تا ۱۶ ساله بی سرپرست و بدسرپرست ساکن در مراکز نگهداری این کودکان در شهر اردبیل در سال ۱۳۹۵ بودند که از میان آنها ۳۰ نفر به‌طور تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه کنترل (۱۵ نفر) جای دهی شدند.
شرکت کنندگان گروه آزمایش، آموزش تاب آوری را طی ۹ جلسه دریافت نمودند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه سبک‌های مقابله (پاکر و اندلر،۱۹۹۰) و خوشبینی (شییر، کارور و بریج، ۱۹۹۴) استفاده شد و برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوورایانس تک متغیره و چندمتغیره استفاده گردید.
یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که تفاوت آماری معنی داری بین میانگین نمرات پس آزمون دو گروه در سبک‌های مقابله ای مسئله مدار ۰/۰۵۰۵/۰>P، ۱۵/۱۶=F)، هیجان مدار (۰/۰۵>P، ۳۶/۹=F) و خوش بینی (۰۱/۰>P،۲۱/۲۴=F) وجود داشت ولی در سبک مقابله اجتنابی (۰/۰۵<P، ۴۵/۱=F) تأثیر معناداری یافت نشد.
نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که آموزش تاب آوری با افزایش انعطاف پذیری و بهبود سلامت روان‌شناختی منجر به افزایش سبک‌های مقابله ای کارآمد و خوش بینی در کودکان بی سرپرست و بدسرپرست شده است
بنابراین می‌توان از آموزش تاب آوری در جهت ارتقاء سلامت روانی و اجتماعی افراد استفاده نمود.
تأثیر آموزش تاب آوری بر سبک‌های مقابله ای و خوش بینی