بررسی خودکارآمدی و تاب‌آوری در روابط حمایتگر خانواده
بررسی خودکارآمدی و تاب‌آوری در روابط حمایتگر خانواده در بیماران کاندید پیوند قرنیه
روش پژوهش: تحقیق حاضر از نوع توصیفی، همبستگی است.
نمونه‌ها به صورت تصادفی و از بین نابینایانی که کاندید پیوند قرنیه بوده‌اند، انتخاب شدند. در این تحقیق پرسشنامه‌های حمایت اجتماعی خانواده در بیماران مزمن، مقیاس خودکارآمدی مقابله با مشکلات و پرسشنامه تاب‌آوری کونور و دیویدسون استفاده شد و نتایج پرسشنامه‌ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
یافته‌ها: پیش‌بینی خودکارآمدی و تاب‌آوری در روابط حمایتگر خانواده معنادار بود.
نتیجه‌گیری: ارتباط معناداری بین حمایت خانواده و دو مولفه خودکارآمدی و تاب‌آوری حاصل شد که نشان‌دهنده نقش حمایت‌های خانوادگی در بهبود کیفیت زندگی بیماران پیوند قرنیه می‌باشد.
خودکار آمدی
به عنوان باور به توانایی های خود برای دستیابی به یک هدف یا یک نتیجه تعریف می شود.
بنابر همین گزارش از خانه تاب آوری خودکارآمدی یک باور شخصی به توانایی فرد برای سازماندهی و اجرای دوره های عمل مورد نیاز برای دستیابی به انواع اهداف تعیین شده است.
خودکار آمدی به عنوان باور به توانایی های خود برای دستیابی به یک هدف یا یک نتیجه تعریف می شود.
افراد با خودکارآمدی بالا به چالش ها به عنوان فرصت هایی برای تسلط و گسترش نگاه می کنند، در حالی که افرادی که خودکارآمدی پایینی دارند ممکن است از کارهای دشوار اجتناب کنند.
خودکارآمدی از طریق چهار منبع اصلی ایجاد می شود: تجارب تسلط فعال، مشاهده دیگران، متقاعدسازی کلامی، و حالات فیزیولوژیکی و عاطفی.
تجارب تسلط فعال، که شامل عملکرد واقعی است، تأثیرگذارترین منبع اطلاعات کارآمدی است.
خودکارآمدی بالا با مزایایی مانند تاب آوری در برابر ناملایمات و استرس، عادات سبک زندگی سالم، بهبود عملکرد کارکنان و پیشرفت تحصیلی مرتبط است.