اثربخشی تاب آوری بر کاهش تنش والدگری مادران اتیسم
هدف این پژوهش بررسی اثربخشی تاب آوری بر کاهش تنش والدگری مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال اوتیسم بود
مواد و روش ها: روش این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی، با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل بود.
جامعه آماری پژوهش مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال اوتیسم مراجعه‌کننده به خانه‌های سلامت منطقه ۵ شهرداری شهر تهران بود.
نمونه مورد مطالعه شامل ۲۶ مادر بود که به طور در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی، در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند.
گروه آزمایش تحت ۱۲ جلسه هفتگی آموزش تاب آوری قرار گرفت.
داده ها با استفاده از آزمون ارزیابی اوتیسم و شاخص تنش والدینی جمع آوری شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل کوواریانس یک متغیری و چند متغیری استفاده شد.
یافته های پژوهش: آموزش تاب آوری به طور معناداری بر تنش والدگری مادران دارای کودکان اوتیستیک موثر بوده و مادران در گروه آزمایشی کاهش معناداری(P<0.05) را در تنش والدگری نشان دادند.
بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش اثربخشی آموزش تاب آوری بر کاهش استرس والدگری مبتلا به اختلال اوتیسم مورد تایید قرار گرفت؛ بنا بر این می توان نتیجه گرفت که آموزش تاب آوری یک روش موثر است که می تواند استرس والدگری مادران دارای کودک مبتلا به اوتسیم را کاهش دهد.
اثر بخشی آموزش تاب آوری بر کاهش استرس والد گری مادران اوتیسم
تنش والدگری (Parenting Stress) به وضعیت استرسی اشاره دارد که والدین در فرآیند تربیت و مراقبت از فرزندان خود تجربه می‌کنند. این استرس می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد، از جمله مسئولیت‌های روزمره، چالش‌های رفتاری فرزندان، انتظارات اجتماعی، فشارهای مالی، کمبود زمان و حتی تعارضات درونی والدین درباره شیوه‌های تربیتی. تنش والدگری می‌تواند بر سلامت روانی و جسمانی والدین تأثیر بگذارد و در موارد شدید، حتی بر کیفیت رابطه والد-فرزندی و رشد عاطفی فرزندان نیز تأثیر منفی داشته باشد.
تنش والدگری یک تجربه رایج است، اما مدیریت آن از طریق آگاهی، حمایت و استفاده از راهکارهای مناسب می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی والدین و فرزندان کمک کند
این تنش می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد، از جمله نیازهای روانی و جسمی کودک، فشارهای اجتماعی و اقتصادی، و انتظارات غیرواقعی از خود به عنوان والد. والدگری به معنای پرورش و حمایت از کودکان برای رشد سالم آنها تا بزرگسالی است و این فرآیند می‌تواند چالش‌های زیادی را برای والدین به همراه داشته باشد.
استرس والدینی معمولاً به دو دسته تقسیم می‌شود:
استرس‌های درون خانوادگی (مانند مشکلات ارتباطی یا سلامت روان والدین) و استرس‌های برون خانوادگی (مانند فقر یا بیکاری). این استرس‌ها می‌توانند تأثیرات منفی بر رفتارهای فرزندپروری و همچنین بر رفتارهای کودکان داشته باشند، مانند بروز مشکلات رفتاری یا نارضایتی در خانواده.
تحقیقات نشان می‌دهند که والدینی که تحت فشارهای روانی قرار دارند، ممکن است در تربیت فرزندان خود با مشکلات بیشتری مواجه شوند. بنابراین، شناسایی و مدیریت این استرس‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است تا کیفیت روابط والد-کودک حفظ شود و کودکان در محیطی سالم رشد کنند.