پیش بینی بهزیستی معنوی سالمندان از طریق مولفه های سرمایه روان شناختی

پیش بینی بهزیستی معنوی سالمندان از طریق مولفه های سرمایه روان شناختی

هدف از این پژوهش پیش بینی بهزیستی معنوی سالمندان از طریق مولفه های سرمایه روان شناختی (خودکارآمدی، امیدواری، تاب آوری و خوش بینی) بود.

طرح پژوهش از نوع رابطه ای بود و جامعه آماری پژوهش سالمندان شهر اصفهان بودند که از طریق نمونه گیری در دسترس، ۲۴۵ نفر از میان آنها انتخاب شدند.

ابزارهای پژوهش شامل مقیاس بهزیستی معنوی (محقق ساخته، گل پرور و همکاران، ۱۳۹۴)، و پرسشنامه سرمایه روان شناختی (مک گی، ۲۰۱۱) بودند.

داده ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون همزمان چندگانه تحلیل شدند.

یافته ها نشان دادند که بین مولفه های سرمایه روان شناختی (خودکارآمدی، امیدواری، تاب آوری و خوش بینی) و بهزیستی معنوی در سالمندان رابطه مثبت معناداری وجود دارد

(P<0.01). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان نیز نشان داد که از بین چهار مولفه سرمایه روان شناختی، خودکارآمدی (P<0.01)، تاب آوری (P<0.05) و خوش بینی (P<0.01) به طور معناداری قادر به پیش بینی بهزیستی معنوی سالمندان هستند

 

 

 

پیش بینی بهزیستی معنوی سالمندان از طریق مولفه های سرمایه روان شناختی

 

 

 

 

سالمندی به مرحله‌ای از زندگی اشاره دارد که افراد به سن بالای ۶۰ سال می‌رسند و این دوره، به عنوان بخش پایانی چرخه حیات انسان شناخته می‌شود.

سازمان بهداشت جهانی (WHO) این سن را به عنوان آغاز سالمندی تعریف کرده و آن را به سه گروه تقسیم می‌کند: سالمند جوان** (سنین ۶۰ تا ۷۴ سال)، سالمند میانسال(سنین ۷۵ تا ۹۰ سال) و سالمند پیر (سنین بالای ۹۰ سال) [1][3][7].

با این حال، سالمندی تنها با عدد سن تعریف نمی‌شود. این مرحله از زندگی بیشتر با وضعیت توانمندی، استقلال و فعالیت‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی افراد ارتباط دارد.

به عبارت دیگر، سالمندی به شرایطی اطلاق می‌شود که در آن فرد ممکن است با کاهش توانایی‌های جسمی و ذهنی مواجه شود و نیاز به حمایت بیشتری داشته باشد .

سالمند به کسی اطلاق می‌شود که از جنبه‌های مختلف ناتوان شده و نیاز به مراقبت و همراهی بیشتری دارد.

با افزایش سن، معمولاً توان فیزیکی، ظرفیت ذهنی و ارتباطات اجتماعی کاهش می‌یابد.

این کاهش توانایی‌ها باعث می‌شود فرد استقلال خود را از دست بدهد و احساس عدم کارایی کند.

در نتیجه، این وضعیت می‌تواند تأثیرات روانی منفی بر روی فرد سالمند بگذارد و موجب احساس وابستگی و ناکارآمدی شود .

بسیاری از افراد از پیری و نیاز به مراقبت در دوران سالمندی هراس دارند.

این ترس ناشی از تصور ناتوانی و وابستگی است که ممکن است در آینده برای آنها پیش بیاید.

در واقع، این نگرانی‌ها می‌تواند دور باطلی ایجاد کند که در آن افراد به دلیل ترس از سالمندی، از پذیرش واقعیت‌های زندگی خود دور شوند.

به طور کلی، سالمندی یک پدیده پیچیده است که شامل تغییرات فیزیولوژیک طبیعی، پیشرونده و غیرقابل بازگشت است.

این تغییرات بر روی قوای جسمی و روحی تأثیر گذاشته و ممکن است منجر به بروز مشکلات مختلفی شود.

توجه به نیازهای عاطفی، معیشتی، تفریحی و اجتماعی سالمندان ضروری است تا بتوان کیفیت زندگی آنها را ارتقاء داد و احساس مفید بودن را در آنان تقویت کرد.

پایان کلام اینکه سرمایه روانشناختی سالمندان شامل امید، خودکارآمدی، تاب‌آوری و خوش‌بینی است که به آن‌ها کمک می‌کند با چالش‌ها مقابله کرده و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.