نقش تاب آوری و سن در بیماری درد مزمن

نقش تاب آوری و سن در سازگاری با علائم و نشانه های بیماری درد مزمن

تاب آوری و سن دو متغیر مهمی هستند که در سازگاری بیماران با بیماری شان نقش دارند،

بنابراین پژوهش حاضر، با هدف بررسی نقش تاب آوری و سن در سازگاری با علائم و نشانه های بیماری درد مزمن صورت گرفت.

موارد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی و از نوع هم بستگی ۱۵۴ نفر (۶۴ مرد و ۹۰ زن) بیمار درد مزمن مراجعه کننده به کلینیک درد بیمارستان امام خمینی به روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند.

شرکت کنندگان به پرسش نامه اطلاعات جمعیت شناختی، مقیاس تاب آوری، فرم کوتاه مقیاس افسردگی، اضطراب، استرس و پرسش نامه ناتوانی جسمانی پاسخ دادند.

داده ها با استفاده از ضریب هم بستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شدند.

نتایج: ضریب هم بستگی نشان داد که تاب آوری با اضطراب، افسردگی، تنیدگی و ناتوانی جسمانی رابطه منفی معناداری داشت و سن با ناتوانی جسمانی رابطه مثبت معنادار داشت.

همچنین نتایج نشان داد که تاب آوری به صورت منفی اضطراب، افسردگی، تنیدگی و ناتوانی جسمانی را پیش بینی می کند.

سن نیز می تواند به صورت مثبت ناتوانی جسمانی را پیش بینی کند.

نتیجه گیری: بر اساس این پژوهش می توان به نقش تاب آوری به عنوان عاملی محافظت کننده در سازگاری با درد مزمن اشاره کرد.

این مساله نیز قابل توجه است که افراد مسن تر محدودیت های کارکرد جسمانی بیشتری را در هنگام ابتلا به درد مزمن نشان می دهند:

که باید در طراحی درمان های دارویی و غیردارویی برای بیماران درد مزمن آن را در نظر داشت.

 

 

نقش تاب آوری و سن در سازگاری با علائم و نشانه های بیماری درد مزمن

 

 

بنابر همین گزارش از خانه تاب آوری درد مزمن نوعی درد مداوم است.

این درد برای مدت طولانی، معمولاً بیش از سه ماه طول می‌کشد و می‌تواند بر قسمت‌های مختلف بدن تأثیر بگذارد.

درد مزمن بعنوان یک بیماری شناخته شده است.

این بیماری درصد زیادی از جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهد.

درد مزمن می تواند ناشی از عوامل مختلفی مانند جراحات، بیماری ها، آسیب عصبی یا عوامل روانی مانند استرس و افسردگی باشد. درمان درد مزمن شامل ترکیبی از استراتژی‌ها از جمله داروها، درمان‌ها و تغییر شیوه زندگی برای مدیریت موثر درد است.

مطالعات نشان داده است افرادی که تاب آوری بیشتری دارند علیرغم درد مزمن قادر هستنداحساسات مثبت و عملکرد  خوبی داشته باشند به نظر میرسد تاب آوری موچب میشود افراد حتی با وجود درد مزمن سطوح عملکردی مناسبی را حفظ کنند.

درد مزمن به عنوان یک بیماری شناخته شده است که می‌تواند زندگی افراد را به شدت تحت تأثیر قرار دهد. این نوع درد به دردی گفته می‌شود که بیش از سه ماه ادامه داشته باشد و بهبود نیابد.

در حالی که درد حاد به عنوان یک هشدار برای بدن عمل می‌کند، درد مزمن اغلب به عنوان یک مشکل مداوم و غیرقابل کنترل تبدیل می‌شود که نیاز به مدیریت طولانی‌مدت دارد.

 

درد مزمن می‌تواند ناشی از شرایط مختلفی مانند آرتروز، فیبرومیالژیا، دردهای عصبی، یا حتی بدون دلیل واضحی باشد. این درد ممکن است به صورت مداوم یا متناوب باشد و در هر قسمت از بدن احساس شود. طبقه‌بندی بین‌المللی آماری بیماری‌ها (ICD-11) هفت دسته برای درد مزمن در نظر گرفته است، از جمله درد مزمن اولیه، سرطانی، پس از سانحه یا عمل، نوروپاتیک، سردرد مزمن و درد دهان و صورت، احشایی و اسکلتی-عضلانی.

 

علائم درد مزمن شامل درد مداوم، احساس درد مبهم یا سوزش، سفتی یا عدم امکان حرکت در نواحی آسیب دیده، خستگی یا کاهش سطح انرژی، اختلالات خواب یا بیخوابی، تغییرات خلقی، اضطراب یا افسردگی، کاهش اشتها یا تغییر وزن، و کاهش فعالیت بدنی یا تحرک است. این درد می‌تواند اثرات روانی و جسمانی شدیدی داشته باشد، از جمله افسردگی، اختلالات شناختی، و مشکلات متابولیکی.

 

درمان درد مزمن معمولاً شامل داروهای غیر اپیوئیدی و اپیوئیدی، فیزیوتراپی، و مداخلات روانی-اجتماعی است[5]. استفاده از داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) و داروهای ضد افسردگی نیز در برخی موارد رایج است. علاوه بر این، تکنیک‌های مدیریت درد مانند مدیتیشن، یوگا، و درمان‌های رفتاری- شناختی می‌توانند به کاهش شدت درد کمک کنند.

 

شناخت درد مزمن به عنوان یک بیماری مستقل، به معنای آن است که این شرایط نیازمند یک رویکرد جامع برای درمان است. این شامل همکاری بین متخصصان مختلف از جمله پزشکان، فیزیوتراپیست‌ها، روان‌شناسان، و سایر متخصصان بهداشتی است. با این رویکرد، می‌توان به بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به درد مزمن کمک کرد و اثرات منفی آن را بر زندگی روزمره کاهش داد.

درک درد مزمن به عنوان یک بیماری مستقل، نه تنها به معنای پذیرش آن به عنوان یک مشکل جدی است، بلکه نشان‌دهنده تلاش برای ارائه راه حل‌های مؤثرتر برای مدیریت و درمان آن است.