طرحواره های ناسازگار اولیه و تاب آوری

هدف پژوهش حاضر پیش بینی افسردگی بر اساس طرحواره ناسازگار اولیه و تاب آوری با در نظر گرفتن نقش میانجی شفقت بر خود در بیماران مبتلا به سرطان بود.

مواد و روش ها: روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود.

جامعه ی آماری در این پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به انستیتو کانسر بیمارستان های امام خمینی و میلاد تهران بودند.

تعداد افراد نمونه ۳۰۰ بیمار مبتلا به سرطان بود که براساس ملاک های ورود و خروج پژوهش و با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند.

ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ی شفقت بر خود نف (۲۰۰۳)، پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ(۱۹۹۸)، پرسشنامه تاب آوری کونور-دیویدسون (۲۰۰۵)، و مقیاس افسردگی بک(۱۹۶۱) بودند.

داده های گردآوری شده با روش مدل سازی معادلات ساختاری و نرم افزار Amos تحلیل شدند.

یافته ها: نتایج تحلیل داده ها نشان داد که مدل پیش بینی بینی افسردگی بر اساس طرحواره ناسازگار اولیه و تاب آوری با در نظر گرفتن نقش میانجی شفقت بر خود براساس داده های تجربی از برازش مطلوبی برخوردار است.
نتیجه گیری: همچنین اثر مستقیم و غیرمستقیم طرحواره ناسازگار اولیه و تاب آوری با در نظر گرفتن نقش میانجی شفقت بر خود و امیدواری بر افسردگی بیماران مبتلا به سرطان مورد تأیید قرارگرفت (p<0.05).