سرمایه طبیعی و تاب آوری

سرمایه طبیعی و تاب آوری اجتماعی نقش مهمی در رفاه جامعه و واکنش به بلایا دارند. تاب آوری اجتماعی ممکن است به سرمایه طبیعی تکیه بزند قدر طبیعت را بدانیم.

آب و خاک حاصلخیز از مهمترین سرمایه های طبیعی بشمار می آیند.

سرمایه طبیعی به منابع و امکاناتی اطلاق می‌شود که به طور طبیعی در محیط زیست وجود دارند و می‌توانند به عنوان پایه‌ای برای تولید کالاها و خدمات مورد استفاده قرار گیرند.

این منابع شامل آب، خاک، جنگل‌ها، معادن، هوا و تنوع زیستی هستند.

سرمایه طبیعی نقش حیاتی در اقتصاد و رفاه جوامع ایفا می‌کند و به عنوان منبعی برای تأمین نیازهای انسانی و حفظ کیفیت زندگی محسوب می‌شود.

استفاده پایدار از سرمایه طبیعی به معنای بهره‌برداری از این منابع به گونه‌ای است که نه تنها نیازهای کنونی را تأمین کند، بلکه امکان استفاده نسل‌های آینده را نیز فراهم آورد. این امر نیازمند مدیریت مؤثر و برنامه‌ریزی دقیق است تا از تخریب و کاهش این منابع جلوگیری شود.

چالش‌های متعددی مانند تغییرات اقلیمی، آلودگی محیط زیست و افزایش جمعیت بر سرمایه طبیعی تأثیر می‌گذارند.

بنابراین، حفاظت و احیای این منابع باید در اولویت سیاست‌گذاری‌های محیط زیستی قرار گیرد. در نهایت، سرمایه طبیعی نه تنها به عنوان یک منبع اقتصادی، بلکه به عنوان یک میراث فرهنگی و اجتماعی نیز اهمیت دارد که باید از آن مراقبت شود.

سرمایه طبیعی شامل، خاک، هوا، آب و همه موجودات زنده است.

اهمیت ارائه کالاها و خدمات رایگان به مردم، حمایت از اقتصاد و جامعه و امکان زندگی انسان. اهمیت ساختار و تنوع زیستگاه ها و اکوسیستم ها اجزای حیاتی سرمایه طبیعی هستند که به خدمات اکوسیستمی معروف هستند و برای زندگی انسان، اقتصاد و جامعه ضروری هستند.

سرمایه طبیعی را میتوان در دو بخش زنده و غیر زنده نگاه کرد:

سرمایه طبیعی غیر زنده شامل دارایی‌های زیرزمینی مانند سوخت‌های فسیلی و مواد معدنی و همچنین جریان‌های غیر زنده مانند انرژی باد و خورشید می‌شود.

سرمایه طبیعی زنده شامل موجودات زنده مانند گیاهان و حیوانات است که خدمات اکوسیستمی ضروری برای وجود انسان را ارائه می کنند، مانند غذا، آب پاک و هوا. سرمایه اکوسیستم، جزء اصلی سرمایه طبیعی، در صورت مدیریت پایدار قابل تجدید است.

اما در صورت مدیریت نادرست می تواند تخلیه یا تخریب شود. این مولفه ها به طور جمعی و در کنار یکدیگر شالوده سرمایه طبیعی را تشکیل می دهند که برای حفظ زندگی و حمایت از سیستم های اقتصادی-اجتماعی و صد البته در تاب آوری اجتماعی بسیار مهم است.

این مفهوم برای اولین بار در سال 1973 معرفی شده است و پس از آن بود که اقتصاد اکولورژیک در ادبیات تحقیق توسعه یافت.

سرمایه طبیعی یک مفهوم بنیادی برای ارزیابی اقتصادی خدمات اکوسیستم است.

زندگی غیر انسانی ، کالاها و خدماتی را تولید می کند که برای زندگی ضروری هستند. بنابراین، سرمایه طبیعی برای پایداری اقتصاد ضروری است.

 

تاب‌آوری، توانایی اکوسیستم‌ها برای مقاومت و بازیابی از اختلالات است از سوی دیگر مفهوم سرمایه طبیعی برای حفظ رفاه انسان بسیار مهم است، زیرا پایه و اساس فعالیت های اقتصادی و توسعه اجتماعی را تشکیل می دهد.

افزایش تاب آوری سرمایه های طبیعی برای ژینایی و تضمین تداوم ارائه خدمات اکوسیستمی ضروری است، به ویژه در مواجهه با چالش هایی مانندنوسانات اقلیم و تغییرات آب و هوا و شیوه های ناپایدار که ظرفیت طبیعت را برای حمایت از مشاغل، اقتصادها و جوامع تهدید می کند.

جوامع می توانند با لحاظ کردن مفهوم تاب آوری ، صیانت و تقویت سرمایه های طبیعی، تعادل اکولوژیک را حفظ کنند، از توسعه پایدار حمایت کنند و رفاه نسل فعلی و آینده را تضمین کنند.

تأثیرات اقتصاد بر محیط‌ زیست و سهم محیط‌ زیست در اقتصاد در حال حاضر در مفاهیم اقتصاد سبز ، مدیریت منابع طبیعی و توسعه پایدار ارایه میشود که به یقین این همه ماجرا نیست.

سرمایه طبیعی و تاب آوری اجتماعی نقش مهمی در رفاه جامعه و واکنش به بلایا دارند.

سرمایه طبیعی به منابعی اطلاق می شود که طبیعت فراهم می کند، مانند آب، هوا و اکوسیستم ها که برای بقای انسان و فعالیت های اقتصادی ضروری هستند از سوی دیگر، تاب‌آوری اجتماعی توانایی یک جامعه برای استفاده از منابع موجود، از جمله شبکه‌های اجتماعی و روابط، برای پاسخگویی، مقاومت و بهبودی از موقعیت‌های نامطلوب است.

رابطه بین سرمایه طبیعی و تاب آوری اجتماعی معنادار است

سرمایه طبیعی، مانند منابع آب پاک و اکوسیستم های سالم، با حمایت از معیشت، امنیت غذایی و کیفیت کلی زندگی، پایه و اساس رفاه و تاب آوری جامعه را فراهم می کند.

از سوی دیگر، تاب‌آوری اجتماعی به شبکه‌های اجتماعی قوی، اعتماد و انسجام جامعه برای پاسخگویی مؤثر به بلایا و بحران‌ها متکی است. با تقویت سرمایه اجتماعی از طریق ایجاد ارتباطات، اعتماد، و مشارکت اجتماعی، برنامه ریزان و سیاست گذاران می توانند توانایی جامعه را برای مقاومت در برابر وقایع نامطلوب و بهبود آن ها افزایش دهند و حتی در حفاظت از سرمایه های طبیعی موثر واقع شوند.

در اصل، ترکیب سرمایه طبیعی و تاب‌آوری اجتماعی چارچوبی قوی برای پایداری جوامع میسازد. با درک اهمیت هر دو جنبه و ادغام آنها در فرآیندهای برنامه ریزی و تصمیم گیری، جوامع می توانند بهتر برای چالش های ناشی از تغییرات و بلایای محیطی آماده شوند و با آنها سازگار شوند.

از سرمایه طبیعی می توان برای ایجاد تاب آوری اجتماعی با فراهم کردن بستری برای رفاه جامعه و واکنش به بلایا استفاده کرد.

سرمایه طبیعی اساس بقای انسان و فعالیت های اقتصادی را تشکیل می دهد.

با حفاظت، حفظ و افزایش سرمایه طبیعی، جوامع می توانند از در دسترس بودن منابع ضروری که از معیشت، امنیت غذایی و کیفیت کلی زندگی حمایت می کنند، اطمینان حاصل کنند.