سخت‌رویی: بهره‌گیری از شرایط استرس‌زا در جهت رشد تاب‌آوری
سخت‌رویی : بهره‌گیری از شرایط استرس‌زا در جهت رشد تاب‌آوری تالیف سالواتور مدی با ترجمه حمیده السادات سیاهپوشها در ۱۳۶ صفحه توسط انتشارات روان چاپ و دراختیار علاقه مندان قرار گرفت.
این کتاب درساختاری مشتمل بر ده فصل:
- اهمیت تاب آوری در زندگی فردی
- سخت رویی فردی ، اساسی برای تاب آوری
- سی سال اعتبارسنجی سخت رویی در پژوهش و عمل
- ارزیابی و تمرین سخت رویی
- پرورش فرزندان با ویژگی سخت رویی
- کاربرد سخت رویی در تدریس و مشاوره
- سخت رویی ، تسهیل ساز در شغل و رابطه
- چگونه سخت رویی عملکرد نقش نظامی وامنیتی را بهبود می بخشد ؟
- اهمیت وجود سازمانهای سخت رو
- روانشناسی احتمال
ارایه گردیده است چاپ اول این کتاب با شمارگان ۱۰۰۰ نسخه انجام گرفته است .این اصطلاح در رابطه با افرادی به کار برده می شود که در برابر فشارهای روانی مقاوم تر هستند و نسبت به افراد دیگر کمتر مستعد بیماری می باشند. معمولا این افراد کنترل بیشتری روی زندگی خود دارند. همچنین این افراد در قبال تغییرات پذیراتر می باشند.
کوباسا، سرسختی روانشناختی را مجموعه ای از باورها در مورد خود و جهان تعریف می کند که از سه مؤلفه تعهد، کنترل و مبارزه جویی(چالش) تشکیل یافته است. سرسختی ساختاری واحد دارد که از عمل یکپارچه و هماهنگ این سه مؤلفه مرتبط با هم منشأ می گیرد
افراد سرسخت با وجود پیشامدهای ناگوار به رویارویی موفق و کارآمد در برابر تنش ها امیدوارند، از توانایی یافتن معنی در تجارب آشفته ساز برخوردارند و به نقش خود به عنوان فرد ارزنده و مهم باور دارند و از آنجا که لازمه داشتن شخصیت سرسخت (تعهد، کنترل و مبارزه جویی) داشتن سلامت روانی است و کسی که از سلامت روانی برخوردار نباشد، در برابر رویدادهای زندگی دچار ناامیدی و افسردگی می شود، می توان گفت که این دو متغیر(سرسختی و امید) لازم و ملزوم یکدیگرند.
تا انسان امیدوار نباشد، نمی تواند موقعیت های مثبت یا منفی زندگی که نیاز به سازگاری و تطابق دارند را ایجاد کند. امیدواری باعث پرورش دیدی خوش بینانه نسبت به زندگی می شود، فشار زا بودن وقایع را کاهش می دهد و به زندگی معنا و هدف می بخشد.
فردی که دارای شخصیت امیدوار و سرسخت است، بر این باور است که تجربیات و حوادث را می توان پیش بینی و کنترل کرد، بنابراین با تقویت انعطاف پذیری، حتی رویدادهای بسیار ناهماهنگ را هماهنگ می کند و آنها را مورد ارزشیابی قرار می دهد(نادری و حسینی، ۱۳۸۹).