تعیین اثربخشی آموزش بر افزایش تاب آوری و خود کار آمدی

تعیین اثربخشی آموزش مبتنی بر رویکرد التقاط گرایی فنی بر افزایش تاب آوری و خود کار آمدی بیماران مبتلا به وسواس- بی اختیاری هم ابتلا به افسردگی

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش مبتنی بر رویکرد التقاط گرایی فنی بر افزایش تاب آوری و خود کار آمدی بیماران مبتلا به وسواس- بی اختیاری هم ابتلا به افسردگی بود.

در این مطالعه شبه تجربی، از بین ۶۰ نفر از مراجعان یکی از کلینیک های روان پزشکی شهر تهران با تشخیص وسواس – بی اختیاری، ۲۴ نفر انتخاب شده، ۱۲ نفر در گروه آزمایشی و ۱۲ نفر در گروه دارو درمانی جایگزین شدند

گروه ازمایش به مدت ۱۲ جلسه تحت آموزش مبتنی بر رویکرد التقاط گرایی فنی قرار گرفتند.

هر دو گروه در پیش آزمون و پس آزمون مقیاس تاب آوری کانر و دیوید سون (۲۰۰۳) و مقیاس خود کار آمدی عمومی (شرر و دیگران، ۱۹۸۲) را تکمیل کردند.

نتایج تحلیل کوواریانس نشان دادند که آموزش بر مبنای رویکرد التقاط گرایی فنی موجب افزایش خودکارآمدی بیماران وسواس – بی اختیاری شده است (P<0/05)

اما این رویکرد در افزایش تاب آوری بیماران وسواس – بی اختیاری تاثیر معناداری نداشته است.

یافته های این پژوهش می تواند در تلویحات کاربردی بالینی رویکرد التقاط گرایی فنی بر خود کار آمدی بیماران مبتلا به وسواس بی اختیاری هم ابتلا به افسردگی موثر باشد.

 

 

تعیین اثربخشی آموزش مبتنی بر رویکرد التقاط گرایی فنی

بر افزایش تاب آوری و خود کار آمدی بیماران مبتلا به وسواس- بی اختیاری هم ابتلا به افسردگی