تاثیر روش درمانجو مداری راجرز بر تاب آوری دانش آموزان

تاثیر روش درمانجو مداری راجرز بر تاب آوری دانش آموزان

هدف از این پژوهش تعیین تاثیر روش درمانجو مدار راجرز بر تاب آوری دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهر تهران بود.

جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان پسر دوره متوسطه دوم مدارس دولتی شهر تهران در سال ۹۴-۱۳۹۳ و نمونه پژوهش شامل ۲۴۰ نفر از این دانش آموزان بود که از میان مدارس به روش نمونه گیری دو مرحله ای انتخاب و همتاسازی شدند

. سپس به صورت تصادفی ۴۰ نفر از دانش آموزانی که تاب آوری آن ها پایین تر از میانگین بود به طور تصادفی از دو مدرسه انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند (برای هر گروه ۲۰ نفر). جهت جمع آوری داده ها از پرسش نامه تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) که دارای ۲۵ سوال ۵ گزینه ای و روش درمانجو مداری راجرز طی ۸ جلسه، ۹۰ دقیقه ای اجرا شد.

 

این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری بود. جهت تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون کوواریانس) استفاده شد.

نتایج پژوهش نشان داد که میزان تاب آوری دانش آموزانی که روش درمانجو مدار راجرز را دریافت کرده اند به طور معنادار بالاتر از میزان تاب آوری دانش آموزانی است که روش درمانجو مدار راجرز را دریافت نکرده اند.

 

این روش در افزایش میزان تاب آوری دانش آموزان موثر و در طول زمان از پایداری مناسبی برخوردار است. روش درمانجومدار راجرز، همانند یک سپر بلا، افرادِ در معرض خطر را در برابر آثار سوء مواجهه با عوامل خطر محافظت می کند و سبب افزایش تاب آوری آن ها می شود.

 

تاثیر روش درمانجو مداری راجرز بر تاب آوری دانش آموزان

 

 

 

 

روش درمانجو مدار، که به عنوان رویکرد راجرزی نیز شناخته می‌شود، بر اساس اصول انسان‌گرایانه بنا شده و بر اهمیت ارتباط مؤثر بین درمانگر و درمانجو تأکید دارد.

این روش به این باور استوار است که برای رشد روانی و بهبود فرد، لازم است که درمانگر با درمانجو رابطه‌ای همدلانه و پذیرنده برقرار کند.

در این رویکرد، درمانگر باید ویژگی‌هایی از جمله همخوانی،توجه مثبت نامشروط و گوش دادن همدلانه را در تعاملات خود به نمایش بگذارد.

برای اینکه فرایند درمان مؤثر باشد، درمانجو باید احساس کند که درمانگر او را به عنوان یک فرد منحصر به فرد می‌بیند و درک عمیقی از تجربیات او دارد.

بنا بر همین گزارش از خانه تاب آوری این نوع ارتباط باعث می‌شود که درمانجو بتواند به خودآگاهی بیشتری دست یابد و احساسات و تجربیات خود را بهتر درک کند.

راجرز معتقد بود که همخوانی (congruence) از سایر ویژگی‌ها مهم‌تر است.

این مفهوم به معنای صداقت و شفافیت در ارتباط با درمانجو است، به طوری که درمانگر بدون قضاوت، احساسات واقعی خود را نشان دهد و به درمانجو اجازه دهد تا خود را آزادانه بیان کند.

نتایج مثبت این روش شامل کاهش دفاع‌ها، افزایش گشودگی و بهبود سلامت روانی است؛ زیرا افراد در این فضا می‌توانند خود را ارزشمند احساس کنند و به پذیرش خود دست یابند.