تاب آوری مراقبین خانوادگی مبتلایان به اختلالات روانی شهر تهران

تاب آوری مراقبین خانوادگی مبتلایان به اختلالات روانی شهر تهران

تاب آوری ظرفیت بازگشتن از دشواری پایدار و ادامه دار و توانایی در ترمیم خویشتن است. که علیرغم قرار گرفتن در معرض تنش های شدید،منجر به موفقیت انسان در برابر حوادث و اتفاقات می شود.

مطالعه حاضر با هدف تعیین تاب آوری مراقبین خانوادگی بیماران مبتلا به اختلالات روانی انجام شد.

روش کار: پژوهش حاضر، از نوع توصیفی -تحلیلی است.

در این مطالعه حجم نمونه ۲۲۰ نفر محاسبه گردید.

ابزار گرد آوری اطلاعات در این پژوهش فرم مشخصات فردی و پرسشنامه استاندارد تاب آوری کانر و دیویدسون بود.

اطلاعات بدست آمده با استفاده از نرم افزار ۱۶SPSS و آزمون های آماری همبستگی اسپیرمن، آزمون t و ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها:در این مطالعه . میانگین تاب آوری مراقبین مبتلا به اختلالات روانی ۹۳/۶۹ با انحراف معیار ۳۸/۱۶ بوده است.

همچنین مطابق یافته ها در مجموع ۸/۸۶ درصد مراقبین بیماران تاب آوری بالای ۵۱ را داشتند.

بین تاب آوری مراقبین با مشخصات دموگرافیک(سن، جنس، وضعیت اقتصادی-اجتماعی و تحصیلات) ارتباط آماری معناداری وجود نداشت.

نتیجه گیری: یافته های این مطالعه به پرستاران و سایر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی کمک می کند که از مدل تاب آوری و یا مدل های مشابه برای ارتقاء سطح سلامت، افزایش ظرفیت بازگشتن از دشواری پایدار و ادامه دار و توانایی در ترمیم خویشتن، افزایش عملکرد اجتماعی، اقتصادی و رفاهی و ارتقاء سطح تحمل مراقبین وبرای مراقبت و آموزش با خانواده های بیماران مبتلا به اختلالات روانی استفاده کنند.

 

 

تاب آوری مراقبین خانوادگی مبتلایان به اختلالات روانی شهر تهران

 

 

 مراقبین خانوادگی مبتلایان به اختلالات روانی

مراقبین خانوادگی نقش حیاتی در حمایت از مبتلایان به اختلالات روانی ایفا می‌کنند.

این افراد معمولاً اعضای نزدیک خانواده هستند که مسئولیت مراقبت، حمایت عاطفی و مدیریت روزمره زندگی فرد مبتلا را بر عهده دارند.

وظایف آن‌ها شامل فراهم کردن محیطی امن و آرام، کمک به مدیریت داروها، و تسهیل دسترسی به خدمات درمانی است.

مراقبین باید با چالش‌های خاصی مواجه شوند، از جمله استرس‌های عاطفی و جسمانی ناشی از مراقبت مداوم. آن‌ها ممکن است احساس تنهایی یا خستگی کنند، بنابراین مهم است که از منابع حمایتی مانند گروه‌های پشتیبانی استفاده کنند.

همچنین، آموزش در زمینه اختلالات روانی و تکنیک‌های مدیریت استرس می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا بهتر با شرایط کنار بیایند.

توجه به خود و حفظ سلامت روانی مراقبین نیز ضروری است. ایجاد تعادل بین مسئولیت‌های مراقبتی و زمان شخصی می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی آن‌ها و فرد مبتلا کمک کند.

حمایت اجتماعی و آگاهی عمومی از نیازهای مراقبین می‌تواند تأثیر مثبت بر کیفیت زندگی همه افراد درگیر داشته باشد.