تاب آوری دانشجویان و حمایت اجتماعی

تاب آوری دانشجویان و حمایت اجتماعی

مقدمه: مفهوم سلامت اجتماعی و تاب آوری مفهومی است که در کنار ابعاد جسمی و روانی سلامت، مورد توجه قرار گرفته است.

ارتقاء سلامت اجتماعی در برگیرنده­ی زمینه­های اقدام اجتماعی برای توسعه سطح سلامت است؛

لذا هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه تاب­آوری و حمایت اجتماعی با سلامت اجتماعی با نقش تعدیلی خود‌دلسوزی در دانشجویان دانشگاه پیام نور واحد تهران جنوب بود.

روش: طرح پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود.

جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشگاه پیام نور واحد تهران جنوب در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود که بر اساس جدول مورگان ۳۶۴ نفر با روش نمونه­ گیری خوشه­ ای با خوشه ­بندی دانشگاه بر اساس رشته و سپس انتخاب رشته به‌­صورت تصادفی انتخاب شدند

و به پرسشنامه‌های سلامت اجتماعی کیز و شاپیرو (۲۰۰۴)،

مقیاس خود‌دلسوزی نف (۲۰۰۳)،

پرسشنامه تاب­آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳)

و پرسشنامه حمایت اجتماعی زیمت و همکاران (۱۹۹۸) مورد نظر به صورت آنلاین پاسخ دادند.

یافته‌ها: تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد، مؤلفه­ ی تاب­ آوری ۳۴ درصد و حمایت اجتماعی ۲۷ درصد از واریانس سلامت اجتماعی را پیش ­بینی می­کند.

همچنین تاب ­آوری و حمایت اجتماعی به صورت غیرمستقیم و با نقش تعدیلی خود‌دلسوزی به ­ترتیب ۲۴ و ۴ درصد از واریانس سلامت اجتماعی را پیش ­بینی می­کنند.

خود‌دلسوزی نیز به میزان ۳۹ درصد در تبیین سلامت اجتماعی به صورت مثبت تأثیر دارد.

نتیجه‌گیری: سلامت اجتماعی را می‌توان از طریق عواملی مانند تاب ­آوری و حمایت اجتماعی افزایش داد و در این بین هر قدر میزان خود‌دلسوزی افراد بیشتر باشد، این امر می‌تواند، مناسبتر انجام پذیرد.

 

رابطه تاب‌آوری و حمایت اجتماعی با سلامت اجتماعی در دانشجویان: نقش تعدیلی خود‌دلسوزی