تاب آوری بیماران سخت درمان

بیماری لاعلاج یا بیماری نهایی یا بیماری مرحله نهایی یک عبارت در اصطلاح‌شناسی پزشکی است که در قرن بیستم باب شد و به بیماری گفته می‌شود که درمان یا درمان مناسبی برایش وجود نداشته باشد و در کوتاه‌مدت سبب مرگ بیمار شود. این اصطلاح بیشتر در مورد بیماری‌های پیش‌رونده همچون سرطان یا بیماری‌های قلبی به‌کار برده می‌شود تا تروما. در گفتار عامیانه منظور از بیماری لاعلاج مرضی است که نهایتاً منجر به مرگ فرد بیمار می‌شود.

بیماران مبتلا به سرطان در صورت تشخیص زود هنگام میتوانند شانس بقا و زنده مانی خود را افزایش دهند با پیشرفت علوم  غربالگری و تشخیص و درمان بسیار رحتتر از سنوان قبل است
هنگامی می‌توان گفت فردی به بیماری سخت درمان و یا  لاعلاج مبتلا شده که پزشکان زمانِ باقی‌مانده تا مرگ وی را ۶ ماه یا کمتر تخمین زده‌باشند.

سرطان در بین تمامی این بیماریها توانایی ویژه ای برای تولید اضطراب و استرس دارد لذا توجه وتاکید بر تاب اوری روانشناختی د رهمراهی با تیم درمان و حمایت ها ی روانی اجتماعی بسیار میتواند کمک کننده باشد باید در نظر داشت که این رقم قراردادی است و ممکن است قطعی و کاملاً صحیح نباشد. از همین رو نمی‌توان ادعا کرد که اگر بیماری از پزشک تشخیص بگیرد که تا ۶ ماه دیگر درگذرد، حتماً این اتفاق بیفتد.

همچنین، اگر فردی مثلاً به بیماری ایدز مبتلا باشد نمی‌توان وی را بیمار لاعلاج نامید، چراکه مدت باقی‌مانده از زندگی وی ممکن است حتی تا سال‌ها به طول بینجامد.