تاب‌آوری، اضطراب، افسردگی و استرس بیماران مبتلا به ضایعه نخاعی
شیوه‌های مقابله با استرس بر تاب‌آوری، اضطراب، افسردگی و استرس بیماران مبتلا به ضایعه نخاعی موضوع مورد مطالعه این پژوهش است.افسردگی، اضطراب و استرس یکی از مشکلات عمده در زندگی روزمره افراد مبتلا به ضایعه نخاعی محسوب می‌شود.
هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی آموزش شیوه‌های مقابله با استرس و تأثیر آن بر میزان تاب‌آوری، اضطراب، افسردگی و استرس در این دسته از بیماران است.
روش کار: این مطالعه یک تحقیق نیمه آزمایشی بر ۳۲ بیمار (۱۶ زن و ۱۶ مرد) مبتلا به ضایعه نخاعی ناشی از تصادف با وسیله نقلیه در محدوده سنی ۲۳ تا ۳۶ سال با آسیب از نوع پاراپلژی در استان تهران است که از زمان وقوع ضایعه نخاعی آن‌ها بیش از ۵ سال نگذشته است.
بیماران به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و گروه کنترل تقسیم شدند. بعد از تکمیل پرسش‌نامه‌های تاب‌آوری دیویدسون و پرسش‌نامه اضطراب، افسردگی و استرس DASS-21، شیوه‌های مقابله با استرس در هشت جلسه ۹۰ دقیقه‌ای به گروه آزمایش آموزش داده شد.
بعد از این آموزش، دوباره پرسش‌نامه‌ها توسط هر دو گروه تکمیل شد. آزمون آماری مورد استفاده تحلیل کوواریانس بود.
یافته‌ها: نتایج نشان داد آموزش شیوه‌های مقابله با استرس موجب افزایش معنادار میزان تاب آوری (۰۴۸/۰P)، کاهش معنادار میزان افسردگی (۰۴۶/۰P) و استرس (۰۲۲/۰P) در بیماران مبتلا به ضایعه نخاعی می‌شود، ولی باعث کاهش معنادار میزان اضطراب آنان نمی‌شود (۴۷۳/۰P).
اثربخشی آموزش شیوه‌های مقابله با استرس
بر تاب‌آوری، اضطراب، افسردگی و استرس بیماران مبتلا به ضایعه نخاعی
بنا بر همین گزارش از خانه تاب آوری تحقیقات در مورد تاب آوری در میان افراد مبتلا به آسیب نخاعی (SCI) عوامل مختلفی را در ارتباط با تاب آوری و رفاه نشان داده است.
عوامل مؤثر در تاب آوری افراد مبتلا به ضایعات نخاعی عبارتند از: مثبت اندیشی، پشتکار، عزم راسخ، حمایت اجتماعی، انعطاف روانی، استفاده از نقاط قوت شخصی، معنای زندگی و قدردانی.
مطالعات نشان داده است آندسته از افراد مبتلا به ضایعات نخاعی (spinal cord injury) که از نمره تاب اوری بالاتری برخوردارند در مقایسه با افرادی که سطح تاب‌آوری پایین‌تری دارند ازبهباشی و کیفیت زندگی بهتری برخوردارند.
تاب‌آوری همچنین با انعطاف‌پذیری روان‌شناختی، نقاط قوت شخصی و حمایت اجتماعی مرتبط است که نقش مهمی در سازگاری مبتلایان به ضایعات نخاعی ایفا میکند.
نظر به اینکه عوامل زیادی در تاب آوری افراد مبتلا به ضایعات نخاعی در طبقه بندی های مختلف مطرح است به نظر میرسد تحقیقات بیشتری برای تعمیق و درک بهتری از تاب آوری در میان افراد مبتلا به SCI و بررسی ظرفیتهای مداخلات برای افزایش تاب آوری در این جمعیت مورد نیاز است اگر چه به طور کلی، تحقیقات بر اهمیت عواملی مانند تفکر مثبت، حمایت اجتماعی، انعطاف‌پذیری روان‌شناختی، نقاط قوت شخصی و معنویت برای افراد مبتلا به آسیب نخاع تأکید میکند.
ضایعه نخاعی یا آسیب طناب نخاعی (Spinal Cord Injury) به آسیب‌هایی اطلاق می‌شود که به اعصاب و رشته‌های عصبی موجود در طناب نخاعی وارد می‌شود. این آسیب‌ها می‌توانند باعث اختلال در ارسال و دریافت سیگنال‌های عصبی بین مغز و سایر نقاط بدن شوند. طناب نخاعی به عنوان بخشی از سیستم عصبی مرکزی، مسئول برقراری ارتباطات حرکتی و حسی در بدن است.
انواع ضایعه نخاعی
ضایعات نخاعی به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند:
-ضایعه نخاعی کامل در این نوع آسیب، هیچ ارتباط عصبی در زیر محل آسیب وجود ندارد و فرد هیچ حس یا حرکتی در نواحی پایین‌تر از محل آسیب ندارد. این نوع آسیب معمولاً ناشی از قطع عرضی نخاع یا صدمات شدید عروقی است.
-ضایعه نخاعی ناقص: در این حالت، برخی از پیام‌ها هنوز می‌توانند از مغز به پایین محل آسیب ارسال شوند. افراد مبتلا به این نوع آسیب ممکن است برخی احساسات یا حرکات را در نواحی پایین‌تر از محل آسیب تجربه کنند.
علل ضایعه نخاعی
آسیب‌های نخاعی معمولاً ناشی از عوامل زیر هستند:
-تصادفات رانندگی: شایع‌ترین علت آسیب‌های نخاعی.
– سقوط از ارتفاعات: که می‌تواند منجر به ضربه به ستون فقرات شود.
-حوادث ورزشی: مانند برخوردهای شدید.
عوارض و علائم
عوارض ناشی از ضایعه نخاعی شامل اختلالات حسی، حرکتی و مشکلات عملکرد خودکار بدن است. علائم معمول شامل بی‌حسی، فلج، درد و اختلال در عملکرد ادراری می‌باشد.
درمان ضایعات نخاعی معمولاً شامل فیزیوتراپی و مراقبت‌های پزشکی برای کاهش عوارض و بهبود کیفیت زندگی بیمار است.
