تأثیر سبک‌های دلبستگی بر میزان تاب‌آوری

تأثیر سبک‌های دلبستگی، انطباق‌پذیری و پیوستگی در خانواده بر میزان تاب‌آوری و رابطه آن با احساس غم غربت در میان دانشجویان مقیم خوابگاه دانشگاه الزهرا(س)

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر سبک‌های دلبستگی ‌و انطباق‌پذیری و پیوستگی در خانواده ‌بر میزان تاب‌آوری و رابطۀ آن با احساس غم غربت در میان دانشجویان سال اول مقیم خوابگاه دانشگاه الزهرا(س) در سال تحصیلی ۱۳۹۲- ۹۳ انجام شد.

پژوهش حاضر مطالعه‌ای توصیفی و از نوع همبستگی چند متغیره بود.

جامعۀ آماری این پژوهش با استفاده از فرمول کرجسی و مورگان(۱۹۷۲)، از میان دانشجویان مقطع کارشناسی ورودی ۹۲ مستقر در خوابگاه‌های دانشگاه الزهراء(س)، نمونه‌ای به تعداد ۱۲۱نفر بودند.

ابزارهای به کارگرفته شده شامل پرسشنامۀ تاب‌آوری کانرو دیویدسون، مقیاس انطباق‌پذیری و پیوستگی خانواده (FACE-3)،پرسشنامۀ سبک‌های دلبستگی بزرگسالان (RAAS)و پرسشنامۀ احساس غم غربت (HQ) بود.

به منظور بررسی فرضیه‌ها، از همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره از نوع گام به گام استفاده شد.

نتایج پژوهش نشان داد که بین تاب‌آوری و سبک دلبستگی اجتنابی رابطۀ معناداری وجود دارد و می‌توان تاب‌آوری دانشجویان را با توجه به سبک دلبستگی اجتنابی آن‌ها پیش‌بینی کرد، انطباق‌پذیری و پیوستگی در خانواده، در تاب‌آوری دانشجویان مؤثر نیست، بین تاب‌آوری و احساس غم غربت دانشجویان رابطۀ معنادار وجود دارد.

 

 

  تأثیر سبک‌های دلبستگی ‌و انطباق‌پذیری و پیوستگی در خانواده ‌بر میزان تاب‌آوری و رابطۀ آن با احساس غم غربت

 

 

سبک‌های دلبستگی به الگوهای عاطفی و رفتاری اشاره دارند که در روابط انسانی، به ویژه در روابط والد و کودک، شکل می‌گیرند و بر نحوه تعامل افراد با یکدیگر تأثیر می‌گذارند.

این نظریه ابتدا توسط جان بالبی و ماری اینسورث توسعه یافت و شامل چهار سبک اصلی است:

1. دلبستگی ایمن
افراد با این سبک معمولاً احساس راحتی در نزدیکی دیگران دارند و به راحتی می‌توانند به دیگران تکیه کنند و اجازه دهند دیگران نیز به آن‌ها تکیه کنند. این افراد از جدایی نگران نمی‌شوند و در روابط خود احساس امنیت می‌کنند.

2. دلبستگی اجتنابی
این سبک به افرادی اطلاق می‌شود که از نزدیکی به دیگران احساس ناراحتی می‌کنند. آن‌ها تمایل دارند که از صمیمیت دوری کنند و به سختی به دیگران اعتماد کنند. این افراد معمولاً در مواجهه با نزدیک شدن دیگران، احساس اضطراب می‌کنند.

3. دلبستگی مضطرب (دو سوگرا)
افراد با این سبک اغلب نگران هستند که دیگران آن‌ها را دوست نداشته باشند یا به اندازه کافی نزدیک نشوند. آن‌ها ممکن است تمایل داشته باشند که با دیگران بسیار نزدیک شوند، اما این نیاز ممکن است باعث دوری دیگران از آن‌ها شود.

4. دلبستگی آشفته (سازمان نیافته)
این سبک جدیدتر است و شامل کودکانی می‌شود که رفتارهای متناقضی نسبت به مراقبان خود دارند. آن‌ها ممکن است گاهی به مراقب نزدیک شوند و گاهی از او دوری کنند، که این امر نشان‌دهنده عدم ثبات عاطفی است.

این سبک‌های دلبستگی نه تنها در دوران کودکی بلکه در بزرگسالی نیز بر روابط عاشقانه تأثیرگذارند و می‌توانند پیش‌بینی‌کننده رفتارهای عاطفی و اجتماعی افراد باشند.