تأثیر آموزش تاب آوری برای از بین بردن تعارضات و اختلافات بسیار مهم است و به افراد کمک می کند تا در کنار هم هماهنگ و پایدار زندگی کنند یادگیری تاب آوری و احترام به دیگران، کلید موفقیت در زندگی است.آموزش تاب آوری یکی از بهترین ابزاری است که به افراد کمک می کند تا با احترام در کنار هم هماهنگ و پایدار زندگی کنند. با توجه به این واقعیت که کودکان از والدین خود تقلید می کنند، تاب آوری را می توان از کودکی به راحتی به آنها آموخت.
اگر تاب آوری منجر به پذیرش و درک شود، عدم تاب آوری، مسائل منفی بی شماری را به وجود می آورد. عدم تاب آوری، سهم عمده ای در افزایش آزار و اذیت در کودکان کمتر از نوزده سال دارد.
آموزش تاب آوری یکی از بهترین شیوه هایی است که به افراد کمک می کند تا در کنار هم هماهنگ و پایدار زندگی کنند.
آموزش تاب آوری در بسیاری از کشورها، حوزه جدیدی از تمرکز بوده است. این امکان را برای مردم فراهم می کند تا ارزش های صلح و تاب آوری را درک، قدردانی، ارزش گذاری و تمرین کنند. همچنین، به دولت ها، جوامع و مردم کمک می کند تا در صلح و ثبات زندگی کنند.
تاب آوری در آموزش، برای از بین بردن تعارضات و اختلافات بر اساس احترام و درک بسیار مهم است. در سطوح شخصی، خانوادگی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و مذهبی مورد نیاز است. در ادبیات دو اصطلاح را می توان مربوط به تاب آوری یافت: شکیبایی و تاب آوری.
برخی از محققان بین تاب آوری و شکیبایی تمایز قائل می شوند، از تاب آوری برای نگرش های بین فردی یا به عنوان یک فضیلت و از شکیبایی برای توصیف اقدامات مدارا امیز برای اصول اجتماعی و سیاسی استفاده می کنند.
آموزش تاب آوری باید بخشی از رسالت سازمانهای اجتماعی، آموزشی و رسمی باشد که جوامع بشری را می سازد. بعلاوه، خانواده ها و مدارس باید مسئولیت آموزش و تقویت آن را در بین اعضای خود به روشی منطقی و عملی انجام دهند.
در شرایط مدرن، هنگامی که جهان بیشتر متوجه ضرورت توقف تخریب روابط انسانی می شود، هر کشور و هر ملتی برای اطمینان از همزیستی مسالمت آمیز، توسعه در تمام سطوح ساختاری کشور و همچنین روابط بین فردی هر کار ممکنی را انجام می دهد.
بدیهی است که تاثیر آموزش تاب آوری برای خانواده و همچنین مدارس و جامعه گسترده تر، یک وظیفه است. با این وجود، چگونه باید این وظیفه را درک کرد؟
شاید، بارزترین راه، پیروی از یک سلسله استدلال در این راستا باشد: تاب آوری خوب است، تبعیض بد است، و فرزندان باید توسط والدین و معلمان خود پرورش داده شوند تا به دیگران احترام بگذارند، به ویژه کسانی که از نظر مذهب، نژاد یا فرهنگ با آنها متفاوت هستند. در دوران معاصر، تاب آوری به تمایل فرد برای برقراری رابطه با فرد دیگری با پیشینه فرهنگی و اجتماعی متفاوت اشاره دارد.
واقعیت تاب آوری، زندگی مسالمت آمیز در کنار هم و قدردانی از تفاوت هایی که وجود دارد، می باشد. می توان گفت که بدون تاب آوری، افراد با وابستگی های مختلف از هماهنگی زندگی مشترک به عنوان یک دوست، خویشاوند، شریک یا عضو در خانواده برخوردار نخواهند شد.
تاب آوری صرفاً شناخت و احترام به عقاید و اعمال دیگران نیست، بلکه شناخت و احترام به خود، به عنوان یک فرد و به عنوان عضوی از گروه یا طبقه اجتماعی یا قومی که به آن تعلق دارند، است.
بنابراین، این امر به ویژه در مورد تحمل تفاوت نژادی و جنسیتی نیز وجود دارد که در آن اهداف اغلب افرادی هستند که قومیت یا جنسیت خاص آنها در نظر گرفته می شوند. تاب آوری، احترام، پذیرش و قدردانی از تنوع غنی فرهنگهای جهان ما، شیوه های بیان ما و روشهای انسان بودن است که با دانش، صراحت ارتباطات، و آزادی اندیشه، وجدان و اعتقاد پرورش می یابد.
به عبارت دیگر، تاب آوری، هماهنگی در اختلاف است. این نه تنها یک وظیفه اخلاقی بلکه یک ضرورت سیاسی و قانونی است. بردباری به معنای صبر، بی طرفی و همچنین ذهنیت باز است.
در اوایل کودکی، تاب آوری به معنای رشد آگاهی کودکان در مورد دیگران نسبت به دیگران و توانایی پذیرش ظاهر و رفتار متفاوت از رفتارهای دیگر است. بنابراین، برای آموزش تاب آوری به مردم، این نیاز وجود دارد که بخشی از آموزش رسمی دولتی در مدارس وجود داشته باشد. لذا آموزش تاب آوری یکی از بهترین شیوه هایی است که به افراد کمک می کند تا در کنار هم هماهنگ و پایدار زندگی کنند.
آموزش تاب آوری، صلح، حقوق بشر، عزت، احترام، همکاری، درک، قدردانی و ارزشهای انسانی یکی از اصلی ترین فعالیتهای آموزشی و تعلیمی بسیاری از سیستمهای آموزشی بوده است.