بررسی نقش نگرش و التزام عملی به نماز

بررسی نقش نگرش و التزام عملی به نماز با واسطه گری تاب آوری بر تعهد زناشویی معلمان

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش نگرش و التزام عملی به نماز با واسطه گری تاب آوری بر تعهد زناشویی معلمان زن شهرستان بیرجند می باشد.

نمونه شامل ۱۸۷ زن معلم شاغل در مدارس دولتی شهرستان بیرجند در سال تحصیلی ۹۳-۱۳۹۲ بود که با روش خوشه ای انتخاب شدند و مقیاس های نگرش و التزام عملی به نماز و تاب آوری (CD-RISC) و تعهد زناشویی (DCI) را تکمیل کردند و برای تحلیل نتایج از روش مدل یابی معادلات ساختاری بهره گرفته شد.

 

مدل برازش یافته نشان داد نگرش و التزام عملی به نماز در پیش بینی تاب ­آوری سهم مثبت معناداری دارد و نیز به طور غیر مستقیم با میانجی گری تاب آوری پیش بینی کننده تعهدزناشویی است،

 

بدین ترتیب می توان گفت تاب آوری تبیین کننده نقش نگرش و التزام عملی به نماز بر افزایش تعهد زناشویی است.

 

بررسی نقش نگرش و التزام عملی به نماز با واسطه گری تاب آوری بر تعهد زناشویی معلمان

 

نماز به عنوان یک فعالیت معنوی و مذهبی، تأثیرات قابل توجهی بر تاب‌آوری فردی و اجتماعی دارد. تحقیقات نشان می‌دهند که انجام نماز و دعا می‌تواند به کاهش استرس، افزایش آرامش و تقویت تاب‌آوری کمک کند.

رابطه بین نماز و تاب آوری توسط مطالعات مختلف تأکید شده است که نشان می دهد چگونه معنویت می توانند مکانیسم های مقابله را در موقعیت های چالش برانگیز تقویت کنند. نماز به عنوان ابزاری مهم برای تقویت تاب آوری، به ویژه در میان نوجوانان، افراد مبتلا به بیماری های مزمن و خانواده هایی که با بحران روبرو هستند، عمل می کند.

نماز به عنوان یک عمل عبادی، تأثیرات مثبتی بر تاب‌آوری خانواده و جامعه دارد.

اولاً، نماز به افراد حس هدف و معنا می‌دهد که در مواجهه با چالش‌ها، به آنها کمک می‌کند تا مشکلات را به فرصت‌های رشد تبدیل کنند.

ثانیاً، ایجاد روابط معنوی و اجتماعی در جوامع مذهبی، به تقویت حمایت اجتماعی و کاهش آسیب‌های اجتماعی کمک می‌کند.

سوم، نماز می‌تواند آرامش روانی را افزایش دهد و در نتیجه استرس و اضطراب را کاهش دهد، که این امر خود به تاب‌آوری بیشتر افراد و خانواده‌ها منجر می‌شود.

مطالعات نشان داده‌اند که نماز و فعالیت‌های مذهبی به افزایش تاب‌آوری در افراد کمک می‌کند. به عنوان مثال، یک تحقیق بر روی دانشجویان نشان داد که بین نماز و تاب‌آوری رابطه معناداری وجود دارد.این فعالیت‌ها به عنوان ابزارهایی برای مدیریت استرس و ایجاد احساس امنیت عمل می‌کنند.

نماز می‌تواند سطح هورمون‌های استرس مانند کورتیزول را کاهش دهد، که این امر به نوبه خود احساس آرامش بیشتری را به همراه دارد. افراد مذهبی معمولاً با احساس آرامش بیشتری مواجه هستند و کمتر دچار اضطراب می‌شوند.

مناجات و دعا نه تنها بر سلامت روان تأثیر مثبت دارند بلکه می‌توانند روابط اجتماعی را نیز تقویت کنند. اعتقاد به معنویت و بودن در کنار افرادی که به قدرت برتر اعتقاد دارند، موجب تقویت روابط اجتماعی و حمایت اجتماعی می‌شود.

از جانب دیگر نگرش یا منش عبارت است از ترکیبی از باور‌ها و هیجان‌هایی که شخص را پیشاپیش آماده می‌کند تا به دیگران، اشیا و گروه‌های مختلف به شیوهٔ مثبت یا منفی نگاه کند. نگرش‌ها ارزیابی از اشیا را خلاصه می‌کنند و در نتیجه پیش‌بینی یا هدایت اعمال یا رفتارهای آینده را بر عهده می‌گیرند.

نگرش را می‌توان بر حسب نظریه‌های یادگیری و رویکرد شناختی تعریف کرد. در هر یک از این نظریه‌ها مفهوم نگرش به گونه ای متفاوت تعریف می‌شود و هر یک از جنبه‌های متفاوت نگرش را مورد تأکید قرار می‌دهد.

گوردون آلپورت نگرش را چنین تعریف کرده‌است: «نگرش یک حالت آمادگی ذهنی و عصبی است که از طریق تجربه سازمان می‌یابد و بر واکنش فرد نسبت به تمامی موضوع‌ها و موقعیت‌های وابسته به نگرش تأثیر مستقیم و پویا بر جای می‌گذارد