بررسی وضعیت دین داری دانشجویان و رابطه آن با تاب آوری

0

بررسی وضعیت دین داری دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی و رابطه آن با تاب آوری

اکنون که دانشگاه آزاد اسلامی، چشم انداز سال های آتی خود را معطوف به «حاکمیت اخلاق و معنویت»، «پایش و سالم سازی دانشگاه از آسیب های اجتماعی» و «حفاظت از سرمایه های تمدنی و فرهنگی» کرده است، ضرورت اتخاذ گام های عملی همسو با اهداف ذکر شده، با تاکید بر پیمایش و پایش محیط دانشگاهی، به شکل علمی و مستدل دوچندان می نماید.


هدف این پژوهش، مطالعه وضعیت دینداری در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی، با تمرکز بر «دانشجویان مرد و زن دانشگاه آزاد اسلامی مرکز پلدختر» است.

نتایج این پژوهش، رهنمودهای ارزشمندی را برای مدیران عالی استانی و کشوری و همچنین مدیران فرهنگی و اجتماعی دانشگاه، برای شناسایی وضعیت موجود و بهره گیری از ابزارهای مناسب، برای رسیدن به اهداف مناسب فرهنگی طبق افق چشم انداز و سیاست های کلان دانشگاه فراهم می آورد و از این جهت، پژوهشی ارزشمند است.

در کنار این پژوهش، وضعیت تاب آوری دانشجویان، اندازه گیری شده و رابطه بین آن و دینداری آنها مشخص گردید.

این پژوهش، برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه و برای تجزیه و تحلیل آنها، از روش های تحلیل آماری تی – استودنت و پیرسون استفاده کرده است.

نتایج نشان می دهد که دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی مرکز پلدختر از وضعیت مناسبی به لحاظ دینداری و تاب آوری برخوردارند و بین این دو متغیر، رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد.

 

بررسی وضعیت دین داری دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی و رابطه آن با تاب آوری

 

 

بررسی وضعیت دین داری دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی و رابطه آن با تاب آوری

 

دینداری به معنای پایبندی به عقاید و احکام دینی است و شامل سه عنصر اصلی می‌باشد: باور قلبی، عمل ظاهری، و ادعای زبانی.

این عناصر به عنوان معیارهای دینداری شناخته می‌شوند و هر یک به نوعی در شکل‌گیری هویت دینی فرد مؤثر است.

دینداری به معنای باورداشتن به عقاید دینی ، تخلق به اخلاق دینی و التزام عملی به احکام آن است.

انسان‌های دیندار معمولاً در زبان و ظاهر خود به دینداری خود اعتراف و افتخار می‌کنند.

اگرچه داشتن یک یا دو عنصر از این سه عنصر می‌تواند درجه‌ای از دینداری را نشان دهد، اما برای دیندار بودن واقعی، وجود همه این عناصر ضروری است.

دینداری نه تنها بر زندگی فردی تأثیرگذار است، بلکه آثار اجتماعی و فرهنگی نیز دارد. افرادی که به دین پایبند هستند، معمولاً در زندگی اجتماعی خود محبت و فروتنی را ترویج می‌دهند و از کینه و عداوت دوری می‌کنند.

دینداران در برابر مشکلات اجتماعی مانند فقر و فساد ایستادگی می‌کنند و تلاش دارند تا عدالت را برقرار کنند.

 

دینداری با چالش‌هایی نیز مواجه است که ممکن است شامل دنیاپرستی ، ترس و  شهوت‌پرستی باشد. این آفات می‌توانند مانع از پایبندی واقعی به دین شوند. امام خمینی نیز بر این نکته تأکید کرده‌اند که دیانت می‌تواند انسان را از لغزش‌ها حفظ کند و او را در مسیر درست هدایت نماید.

دینداری فراتر از انجام مناسک دینی است. این مفهوم نیازمند درک عمیق‌تر از اصول اخلاقی، اجتماعی و فرهنگی دین است تا بتواند در زندگی فردی و اجتماعی مؤثر واقع شود.

 

ارسال یک پاسخ