بررسی رابطه بین تعالی معنوی و تاب آوری در دانشجویان دانشگاه

بررسی رابطه بین تعالی معنوی و تاب آوری در دانشجویان دانشگاه

تعالی معنوی را می توان تجلی درونی دین داری محسوب نمود. (پایدمونت، ۲۰۰۴) در دهه های اخیر با اوج گیری پژوهش های حوزه روانشناسی دین، توجه به پیامدهای تعالی معنوی، فزونی یافته است.

هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط ابعاد تعالی معنوی با تاب آوری بود.

نمونه پژوهش شامل ۲۷۰ دانشجوی کارشناسی روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ارسنجان بودند. برای اندازه گیری تعالی معنوی از مقیاس تعالی معنوی ساخته پایدمونت (۱۹۹۹) استفاده شد. این مقیاس شامل ۲۴ گویه و متشکل از ۳ عامل وحدت، کامروایی معنوی و پیوند معنوی بود.

جهت سنجش تاب آوری از مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسن (۲۰۰۳؛ اقتباس از جوکار ۱۳۸۶) استفاده شد. به منظور سنجش پایایی ابزارها از ضریب آلفای کرونباخ و باز آزمایی و برای تعیین روایی از روش تحلیل عوامل استفاده شد.

نتایج ضرایب همبستگی بین عوامل و نمره کل مقیاس تعالی معنوی با مقیاس تاب آوری، بیانگر ارتباط معنی دار تعالی معنوی با تاب آوری بود.

نتایج حاصل از رگرسیون همزمان تاب آوری روی عوامل تعالی معنوی، نشان داد که عامل پیوند معنوی و وحدت معنوی پیش بینی کننده های معنی دار تاب آوری بودند. نتایج حاصل بیانگر نقش معنویت در افزایش ظرفیت تاب آوری افراد بود.

 

رابطه تعالی معنوی و تاب آوری در دانشجویان دانشگاه

 

 

 

تعالی معنوی” (spiritual transcendence) به معنای رشد و ارتقاء سطح معنویت در انسان است که با تعالی در حوزه‌های معرفتی، اخلاقی و اجتماعی همراه است. این مفهوم دربرگیرنده خودسازی و دوری از خودبینی و غرور است.

“تعالی معنوی” به معنای ارتقاء و رشد سطح معنوی انسان است و فراتر رفتن از محدودیت‌های مادی و نفسانی را در بر می‌گیرد. این تعالی، صرفاً یک تجربه‌ی شخصی و درونی نیست، بلکه با تحول در حوزه‌های مختلف زندگی انسان همراه است. به عبارت دیگر، فردی که در مسیر تعالی معنوی گام برمی‌دارد، در نگرش و شناخت خود نسبت به جهان هستی، در رفتار و اخلاق خود با دیگران، و در تعاملات و مسئولیت‌پذیری اجتماعی خود نیز دگرگونی ایجاد می‌کند.

در این مسیر، خودسازی نقش اساسی دارد. “تعالی معنوی” با زدودن صفات ناپسند و تقویت فضائل اخلاقی، فرد را از خودبینی و غرور دور می‌کند و او را به سوی تواضع، همدلی و خدمت به دیگران سوق می‌دهد.

تعالی معنوی نه تنها به رشد فردی کمک می‌کند، بلکه تأثیر مثبتی بر جامعه نیز می‌گذارد و به ایجاد یک جامعه سالم‌تر و انسانی‌تر کمک می‌کند.