امید به زندگی، تاب آوری و بخشش به عنوان پیش بین های جهت گیری مذهبی درونی در سربازان

مقدمه: جهت گیری مذهبی درونی و اصیل از متغیرهای تاثیرگذار بر سلامت به شمار می رود

ازاین رو هدف از این مطالعه، بررسی رابطه امید به زندگی، تاب آوری و بخشش با جهت گیری مذهبی درونی در سربازان بوده است.

روش: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی و طرح همبستگی بود.

جامعه آماری را کلیه سربازان مشغول به خدمت در شهر تهران تشکیل می دادند.

نمونه پژوهش شامل ۲۱۰ نفر از سربازان بوده است که به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شده و پرسشنامه های امید به زندگی، تاب آوری و بخشش را تکمیل کردند. داده های پژوهش با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و رگرسیون لوجستیک تحلیل شدند.

نتایج: یافته های به دست آمده از تحلیل لوجیت نشان داد که هر سه متغیر امید به زندگی، تاب آوری روان شناختی و بخشش، به صورت معناداری توان پیش بینی جهت گیری مذهبی درونی را دارند (۰۱/۰>p).

شبه R2 نگلکرک نشان داد که مدل حدود ۹۰ درصد از واریانس متغیر وابسته را تبیین می کند.

مدل درمجموع ۷/۹۵ درصد از افراد گروه ها را به درستی طبقه بندی کرده است.
بحث: به نظر می رسد متغیرهای بنیادین و چالش زای شخصیت، نقش قوی و تاثیرگذاری در پیدایش جهت گیری مذهبی درونی دارند.

 

امید به زندگی، تاب آوری و بخشش

به عنوان پیش بین های جهت گیری مذهبی درونی در سربازان

بنابر همین گزارش از خانه تاب آوری بخشش در ادبیات تحقیق اینگونه تعریف شده است، فرآیند عمدی و داوطلبانه برای رهایی از احساس رنجش و انتقام از کسی که به شما ظلم کرده است. این شامل یک تصمیم آگاهانه برای رهاسازی احساسات منفی و حرکت سازنده به جلو است.

 بخشش بعنوان رهایی خود از نارضایتی های گذشته و شروع یک فصل جدید و مثبت در زندگی است بنابر این بخشیدن چیزی بیشتر از ” عفو” است.

  فرآیند بخشش زمان بر است، نیاز به تلاش و انرژی دارد و کار سریع یا آسانی نیست.بخشش واقعی مستلزم پذیرش گذشته بدون انکار، اذعان به درد و انتخاب برای رها کردن احساسات منفی است. این یک گام مهم به سمت رشد و بهبودی شخصی است.

بخشش انکار درد نیست بخشش اجازه میدهد که احساس عمیق رهایی از آن را تجربه کنیم و از این مسیر است که به تاب آوری ما کمک میکند.