اثربخشی سایکودراما بر تاب آوری سربازان
اثربخشی سایکودراما بر تاب آوری سربازان دارای گرایش به خودکشی
پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی سایکودراما بر تاب‌آوری سربازان یکی از پادگان‌های نظامی استان اصفهان است.
روش: از نوع نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری، شامل کلیه سربازان یکی از پادگان‌های نظامی اصفهان است که دارای گرایش به خودکشی بودند.
تعداد ۲۰ نفر از این سربازان با روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه (۱۰ نفر) آزمایش و کنترل تقسیم شدند.
آزمون افکار خودکشی بک (BSSI) و تاب‌آوری کونر دیویدسون به‌عنوان پیش‌آزمون برای هر دو گروه اجرا شد.
برای گروه آزمایش، مداخله فن‌های سایکودراما به مدت ۱۰ جلسه ۲ ساعته، هفته‌ای دو بار انجام شد و گروه کنترل در این مدت هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند.
بعد از اتمام جلسات، هر دو آزمون مجددا برای دو گروه اجرا شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس باهدف کاهش و حذف تاثیر متغیر همگام (پیش‌آزمون و جمعیت‌شناختی) استفاده شد.
نتایج: یافته‌ها نشان داد که کاربرد روش سایکودراما بر میزان گرایش به افکار خودکشی و تاب‌آوری سربازان موثر است و موجب کاهش گرایش به خودکشی و افزایش میزان تاب‌آوری سربازان شده است.
بحث: در تبیین این یافته می‌توان گفت وجه امتیاز این رویکرد عملی‌بودن آن است؛ چراکه فرد مسئله‌اش را در صحنه مطرح می‌کند و خود در مورد راه‌حل‌های آن می‌اندیشد و با کشف راه‌حل‌های نهایی به تمرین آن در صحنه می‌پردازد.
بر تاب آوری سربازان دارای گرایش به خودکشی
سایکودراما یک روش درمانی است که به وسیله نمایش و بازی، به افراد کمک می‌کند تا مشکلات و تعارضات روانی خود را شناسایی و حل کنند. این روش نخستین بار در دهه 1920 توسط روان درمانگر مشهور، جیکوب ال. مورنو، معرفی شد و از آن زمان به عنوان یک تکنیک مؤثر در روان درمانی گروهی شناخته شده است.
سایکودراما به معنای “نمایش روانی” است و به طور خاص بر روی تجربیات عاطفی و تعارضات فردی تمرکز دارد. در این روش، فرد به عنوان قهرمان داستان، مشکلات خود را در مقابل گروهی از شرکت‌کنندگان به نمایش می‌گذارد. این نمایش می‌تواند شامل بازسازی تجربیات گذشته، احساسات و تعاملات با دیگران باشد.
سایکودراما معمولاً در سه مرحله اصلی انجام می‌شود:
1.گرم کردن (Warm-up): در این مرحله، اعضای گروه خود را معرفی کرده و ارتباطات اولیه برقرار می‌شود. این مرحله به ایجاد فضایی امن برای ادامه جلسات کمک می‌کند.
2. اکشن (Action): در این مرحله، فرد اصلی انتخاب می‌شود و سایر اعضای گروه نقش‌های مختلف را ایفا می‌کنند. درمانگر به عنوان کارگردان عمل کرده و با استفاده از تکنیک‌های مختلف، احساسات و تجربیات فرد را کشف می‌کند.
3. بازخورد (Feedback): پس از اجرای نمایش، اعضای گروه نظرات و احساسات خود را درباره تجربه بیان می‌کنند. این مرحله به فرد کمک می‌کند تا دیدگاه‌های جدیدی نسبت به مشکل خود پیدا کند.
تکنیک‌های مختلفی در سایکودراما استفاده می‌شود که شامل موارد زیر است:
– آیینه یا بازتاب دادن: فرد احساسات خود را از طریق دیگران مشاهده می‌کند.
– مضاعف‌سازی: افراد دیگر احساسات یا رفتارهای فرد اصلی را تکرار می‌کنند.
-ایفای نقش: اعضای گروه نقش‌های مختلف را بازی می‌کنند تا تجربیات فرد را بهتر درک کنند.
– گفت‌وگو با خود: فرد با خودش صحبت کرده و احساساتش را بیان می‌کند.
– معکوس کردن نقش: فرد نقش دیگری را بازی کرده تا دیدگاه جدیدی نسبت به مشکلش پیدا کند.
کاربردهای سایکودراما
این روش درمانی در زمینه‌های مختلفی از جمله درمان اختلالات روانی، زوج درمانی، آموزش مددکاری اجتماعی و حتی در محیط‌های آموزشی برای کودکان و نوجوانان کاربرد دارد. سایکودراما همچنین به پرورش همدلی و شناخت عمیق‌تر از دنیای درونی انسان‌ها کمک می‌کند.
سایکودراما به عنوان یک ابزار مؤثر در روان درمانی، به افراد کمک می‌کند تا با چالش‌ها و مشکلات عاطفی خود مواجه شوند و راه‌حل‌هایی برای آن‌ها بیابند.