نقش سلامت معنوی در تاب آوری

یکی از مهم ترین و اساسی ترین عوامل تعیین کننده سلامت افراد، تاب آوری است تاب آوری باعث می شود افراد در شرایط دشوار و با وجود عوامل خطر، از ظرفیت های موجود خود در جهت دست یابی به موفقیت و رشد زندگی فردی استفاده کنند و از این چالش ها به عنوان فرصتی برای توانمند کردن خود بهره جویند. جهت ارتقای سلامت معنوی، توجه به تاب آوری به عنوان حوزه مطالعاتی اهمیت زیادی دارد.

هدف اصلی این پژوهش تعیین نقش سلامت معنوی در تاب آوری دانشجویان است.

روش تحقیق کمی و از نوع همبستگی بوده است. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه دانشجویان شاغل به تحصیل دوره کارشناسی در دانشگاه کاشان در سال تحصیلی۹۵-۹۴ بوده اند که از میان ۴۰۰۰ نفر، ۳۰۰ نفر به عنوان نمونه، با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند.

اندازه گیری در این پژوهش دو پرسش نامه سلامت معنوی پولوتزین والیسون و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون بوده است. به منظور تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از شاخص های آماری میانگین، انحراف استاندارد، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده گردید.

 

نتایج نشان داد که بین سلامت معنوی و تاب آوری دانشجویان رابطه معنی دار وجود دارد((P<0.05)، بین سلامت وجودی و تاب آوری دانشجویان رابطه معنی دار وجود دارد

(P<0.05)) و هم چنین بین سلامت مذهبی و تاب آوری دانشجویان رابطه معنی دار وجود دارد (P<0.05)) نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که مولفه های سلامت معنوی مخصوصا مولفه سلامت وجودی پیش بینی کننده مناسبی در تاب آوری دانشجویان می باشد (P<0.05)

 

 

نقش سلامت معنوی در تاب آوری دانشجویان دانشگاه کاشان

 

 

 

بنابر همین گزارش از خانه تاب آوری ارتباط و سلامت معنوی دارای ابعاد چهارگانه ای شامل ارتباط با خود ، خداد ، دیگران و طبیعت است .

سلامت معنوی جنبه ای از خود است که به چیزی بزرگتر از فرد متصل می شود و امید، آرامش و احساس هدف را فراهم می کند.

سلامت معنوی برای درک دلیل وجود، مقابله با استرس و حفظ رفاه روانی ضروری است.

راه‌های شناخته شده برای بهبود سلامت معنوی شامل دعا، مدیتیشن، یوگا، کار داوطلبانه، گذراندن وقت در طبیعت و تمرین ذهن‌آگاهی است.

تحقیقات نشان می دهد که سلامت معنوی دارای دو بعد دینی و وجودی است.

سلامت دینی به ادراک فرد از سلامت در ارتباط با قدرت برتر مربوط می شود، در حالی که سلامت وجودی مربوط به مشغله های فکری و اجتماعی و تعامل با خود، جامعه و طبیعت است.

رفاه  و سلامت معنوی شامل رفاه دینی (ارتباط با موجودی برتر) و رفاه وجودی (معنا و هدف در زندگی) است. افرادی که از سلامت معنوی بهتری برخوردار هستند، تمایل دارند سبک زندگی ویژه ای را انتخاب کنند که بهزیستی روانشناختی آنها را افزایش می دهد.