فقر دشمن تاب آوری است

فقر دشمن تاب آوری است.

 فقر دشمن تاب آوری و توانایی انسان است.

ترک خانه و خانواده و راهی خیابان شدن کمترین پیامد فقر است.

خود تاب آوری قابل اندازه گیری نیست.

چرا که تاب آوری یک فراساختار برای فرایندهای تحول مثبت است.

فقر، به عنوان یکی از چالش‌برانگیزترین مسائل اجتماعی، اغلب به عنوان دشمنی پنهان مطرح می‌شود که تاب‌آوری فرد را در معرض آزمون قرار می‌دهد. تاب‌آوری، توانایی مقاومت در برابر مشکلات و بازیابی تعادل پس از شکست‌ها است، اما فقر با ایجاد فشارهای مالی، روانی و اجتماعی، این توانایی را به شدت تضعیف می‌کند.

افراد درگیر فقر، روزانه با دغدغه‌هایی مانند تأمین غذا، پوشاک، مسکن و درمان مواجه هستند که هر کدام به تنهایی می‌تواند منبع استرس و ناامیدی باشد.

این شرایط مداوم، فضایی را برای صبر و امید به آینده فراهم نمی‌کند و به تدریج، تاب‌آوری فرد را از بین می‌برد.

فقر نه تنها از نظر مادی، بلکه از نظر روانی نیز اثرات مخربی بر جای می‌گذارد.

استرس مداوم ناشی از نیازهای برآورده نشده، منجر به کاهش توانایی تمرکز، تصمیم‌گیری مؤثر و کنترل احساسات می‌شود.

در چنین شرایطی، فرد دیگر قادر نیست با آرامش و تعقل به مسائل پیچیده‌ی زندگی بپردازد و به راحتی در برابر مشکلات کوچک نیز دچار واکنش‌های شدید می‌شود.

به این ترتیب، فقر به یک دوره وحشتناک تبدیل می‌شود که هر بار با ایجاد چالش‌های جدید، تاب‌آوری فرد را بیشتر می‌شکند و به جای آن، ناامیدی و بی‌اعتمادی به خود و جامعه را تقویت می‌کند.

یکی از جنبه‌های تلخ فقر، تأثیر آن بر افق‌های امید به آینده است.

افراد فقیر اغلب با سیستم‌های ناعادلانه‌ی اقتصادی و اجتماعی مواجه هستند که به نظر می‌رسد هیچ راهکاری برای فرار از این چرخه وجود ندارد. این احساس بی‌عدالتی و بی‌اختیاری، انگیزه‌ی لازم برای تلاش و صبر را از بین می‌برد. به جای آن، رفتارهای کوتاه‌مدت و اضطرابی مانند بدهی‌گیری ناامن، مصرف مواد مخدر یا سایر راهکارهای ناپایدار پدید می‌آید.

این گزینه‌ها نه تنها مشکلات را حل نمی‌کنند، بلکه فقر را عمیق‌تر و تاب‌آوری را دورتر می‌کنند.

مقابله با فقر به عنوان دشمن تاب‌آوری، نیازمند رویکردهای جامع و همدلانه است.

ایجاد فرصت‌های اقتصادی، دسترسی به آموزش و بهداشت، و حمایت‌های اجتماعی می‌توانند به افراد کمک کنند تا از توانایی‌های درونی خود برای مقابله با چالش‌ها استفاده کنند.

هنگامی که فشارهای فقر کاهش یابد، فضا برای رشد تاب‌آوری و امید به وجود می‌آید.

این تغییر به بهبود کیفیت زندگی افراد منجر می‌شود و جامعه را نیز به سمت پایداری و عدالت بیشتر سوق می‌دهد.

فقر شکست‌ناپذیر نیست، اما غلبه بر آن نیازمند شناخت عمیق از این حقیقت است که تاب‌آوری، تنها در خاک حیاتی از عدالت و فرصت‌های مساوی می‌تواند ریشه دواند.

تاب آوری زمانی رخ می دهد که افراد، خانواده ها یا جوامع تحت تأثیر زیان های تجمعی متعددی در رابطه با چالش ها واقع شده اند.

تاب آوری به فرایندهایی اشاره دارد که به سازگاری موفق کمک می کند.

کسی نمی تواند یک فرد را به عنوان تاب آور توصیف کند، زیرا ابعاد فردی تاب آوری موقتی و بافتاری است.

تاب آوری یک فرآیند است که بطور معمول در عملکرد افراد موفق قابل رویت است.

تاب آوری این احتمال را افزایش می دهد که در هنگام مواجه با سختی افراد به خوبی عمل کنند.

با این حال، درک این فرآیندها دشوار است زیرا تاثیرات آنها بر تحولات مثبت مبتنی بر بافتار و ساختارهای فرهنگی و اجتماعی و حتی اقتصادی است .

یک فرآیند محافظتی مانند یک رابطه بسیار نزدیک با معلم یا فردی دلسوز و مهربان و که نقشی مراقبتی دارد و همراه و حامی است.

 

 فقر دشمن تاب آوری و توانایی انسان است

ترک خانه و خانواده و راهی خیابان شدن کمترین پیامد فقر است.

فرایندهایی که به تاب آوری کمک می کنند، نتیجه ظرفیت و توانایی نوجوانان و خانواده هایشان است.

تا راه خود را به منابع مورد نیاز برای مقابله با سختی به گونه ای هدایت کنند که به خواسته های بوم شناختی اجتماعی و فیزیکی خود برسند.

تاب آوری، توانایی خانواده برای تعامل و یا گفتگو با دیگران است.

این مهم در محیط بوم شناختی اجتماعی برای حمایت یابی و تامین منابع صورت میگیرد به شیوه ای که از لحاظ فرهنگی پذیرفته ، کارآمد و معنی دارباشد.

اشاره به چنین ویزگی هایی ما  را به این باور میرساند که  بخشی از تاب آوری ویژگی تعامل فرد با دیگران است.

برای نوجوانان در معرض خطر، خانواده می تواند هم در هدایت ها و هم در مذاکرات همراهی کند و الهام بخش باشد و یا منشاء تنش و منبع  استرس باشد که تلاش های نوجوانان را در مواجهه با موثر با چالش ها به خطر می اندازند.

این موضوع د رمورد شبه خانواده هم نیز کاملا صادق است .

ختم کلام اینکه در برخی از متون آمده است که تاب آوری با نقاط قوت و  یا دارایی ها متفاوت است.

هرچند هر سه مفهوم همپوشان بوده و  اشتراکات بسیاری دارند.

بنظرتمام خانواده ها، چه در معرض خطر باشند یا خیر، دارای نقاط قوتی هستند که در اختیار نوجوانان قرار می گیرند.

این نقاط قوت، هنگامی که فهرست شوند دارایی نامیده می شوند.