رابطه خودشیء انگاری با تاب‌آوری و خوددلسوزی دانشجویان دختر
رابطه خودشیء انگاری با تاب‌آوری و خوددلسوزی دانشجویان دختر
امروزه، پدیده خودشی انگاری به مفهوم ارزیابی دیگران براساس ظاهر فیزیکی، زیبایی و جذابیت جنسی، پدیده ای است که منبع عمده درد و رنج زنان، به‌ویژه دانشجویان دختر، به‌شمار می آید و موجب کاهش تاب آوری و خوددلسوزی و تهدید سلامت روانی آن ها می شود.
پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطۀ خودشی انگاری با تاب آوری و خوددلسوزی دانشجویان دختر دانشگاه آزاد اسلامی سبزوار انجام شد.
این پژوهش از نوع توصیفی همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل همۀ دانشجویان دختر دانشگاه آزاد اسلامی سبزوار ورودی ۱۳۹۳ به تعداد ۶۴۷ نفر بود.
حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران ۲۴۲ نفر تعیین شد که با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند.
برای گردآوری داده ها از پرسش‌نامه های استاندارد خودشی انگاری مک کینلی و هاید، تاب آوری کونور و دیویدسون و خوددلسوزی نف استفاده شد.
یافته های پژوهش نشان داد که بین متغیرهای خودشی انگاری با تاب آوری و خوددلسوزی رابطه منفی و معناداری وجود دارد.
همچنین، براساس نتایج تحقیق مشخص شد که مؤلفه های خودشی انگاری (شرم بدنی، نظارت بدنی و کنترل ظاهر) توانستند حدود ۳۱ درصد واریانس تاب‌آوری و ۱۸ درصد واریانس خوددلسوزی را تبیین کنند. بنابراین، کاهش خودشی انگاری می تواند سبب افزایش تاب آوری و خوددلسوزی دانشجویان دختر شود.
خودشیء انگاری
خودشیء انگاری به معنای توجه بیش از حد به معیارهای زیبایی و جذابیت‌های جنسی و ارزیابی خود به عنوان یک شیء جذاب جنسی است. این پدیده بیشتر در میان زنان و دختران شایع بوده و می‌تواند تأثیرات منفی بر سلامت روانی و جسمانی آن‌ها داشته باشد.
عواملی مانند کلیشه‌های جنسیتی، فشارهای اجتماعی، و خودشیفتگی می‌توانند به افزایش خودشیء انگاری در زنان، به ویژه دختران جوان و دانشجویان، منجر شوند.
افراد ممکن است برای رسیدن به استانداردهای زیبایی غیرواقعی رفتارهای غذایی ناسالم را اتخاذ کنند.افرادی که دچار خودشیء انگاری هستند، ممکن است برای رسیدن به استانداردهای زیبایی غیرواقعی، رفتارهای غذایی ناسالم را اتخاذ کنند.
این رفتارها شامل پرخوری، کم‌خوری، یا استفاده از روش‌های غیرمجاز برای کاهش وزن می‌باشد. اختلالات خوردن مانند بی‌اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی می‌توانند ناشی از فشارهای اجتماعی و انتظارات غیرواقعی از زیبایی باشند
گاهی هم احساس شرم از بدن و نارضایتی از تصویر بدنی می‌تواند منجر به افسردگی و اضطراب شود.
برای مقابله با خودشیء انگاری، پیشنهاد می‌شود که برنامه‌های آموزشی و فرهنگی در مدارس و دانشگاه‌ها اجرا شود تا آگاهی نسبت به ارزش‌های واقعی و تقویت خودباوری در دختران افزایش یابد. این برنامه‌ها باید شامل ترویج تصورات مثبت از بدن و کاهش فشارهای اجتماعی مرتبط با زیبایی باشند.
توجه به ابعاد مختلف شخصیت فرد و ارزش‌گذاری بر ویژگی‌های غیرظاهری می‌تواند کمک شایانی به کاهش اثرات منفی خودشیء انگاری کند.