رابطه خودشیء انگاری با تاب‌آوری و خوددلسوزی دانشجویان دختر
رابطه خودشیء انگاری با تاب‌آوری و خوددلسوزی دانشجویان دختر
امروزه، پدیده خودشی انگاری به مفهوم ارزیابی دیگران براساس ظاهر فیزیکی، زیبایی و جذابیت جنسی، پدیده ای است که منبع عمده درد و رنج زنان، به‌ویژه دانشجویان دختر، به‌شمار می آید و موجب کاهش تاب آوری و خوددلسوزی و تهدید سلامت روانی آن ها می شود.
پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطۀ خودشی انگاری با تاب آوری و خوددلسوزی دانشجویان دختر دانشگاه آزاد اسلامی سبزوار انجام شد.
این پژوهش از نوع توصیفی همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل همۀ دانشجویان دختر دانشگاه آزاد اسلامی سبزوار ورودی ۱۳۹۳ به تعداد ۶۴۷ نفر بود.
حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران ۲۴۲ نفر تعیین شد که با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند.
برای گردآوری داده ها از پرسش‌نامه های استاندارد خودشی انگاری مک کینلی و هاید، تاب آوری کونور و دیویدسون و خوددلسوزی نف استفاده شد.
یافته های پژوهش نشان داد که بین متغیرهای خودشی انگاری با تاب آوری و خوددلسوزی رابطه منفی و معناداری وجود دارد.
همچنین، براساس نتایج تحقیق مشخص شد که مؤلفه های خودشی انگاری (شرم بدنی، نظارت بدنی و کنترل ظاهر) توانستند حدود ۳۱ درصد واریانس تاب‌آوری و ۱۸ درصد واریانس خوددلسوزی را تبیین کنند. بنابراین، کاهش خودشی انگاری می تواند سبب افزایش تاب آوری و خوددلسوزی دانشجویان دختر شود.
رابطه خودشیء انگاری با تاب‌آوری و خوددلسوزی دانشجویان دختر