تاب آوری دانشجویان و حمایت اجتماعی
تاب آوری دانشجویان و حمایت اجتماعی
مقدمه: مفهوم سلامت اجتماعی و تاب آوری مفهومی است که در کنار ابعاد جسمی و روانی سلامت، مورد توجه قرار گرفته است.
ارتقاء سلامت اجتماعی در برگیرندهی زمینههای اقدام اجتماعی برای توسعه سطح سلامت است؛
لذا هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه تابآوری و حمایت اجتماعی با سلامت اجتماعی با نقش تعدیلی خود‌دلسوزی در دانشجویان دانشگاه پیام نور واحد تهران جنوب بود.
روش: طرح پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود.
جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشگاه پیام نور واحد تهران جنوب در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود که بر اساس جدول مورگان ۳۶۴ نفر با روش نمونه گیری خوشه ای با خوشه بندی دانشگاه بر اساس رشته و سپس انتخاب رشته به‌صورت تصادفی انتخاب شدند
و به پرسشنامه‌های سلامت اجتماعی کیز و شاپیرو (۲۰۰۴)،
مقیاس خود‌دلسوزی نف (۲۰۰۳)،
پرسشنامه تابآوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳)
و پرسشنامه حمایت اجتماعی زیمت و همکاران (۱۹۹۸) مورد نظر به صورت آنلاین پاسخ دادند.
یافته‌ها: تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد، مؤلفه ی تاب آوری ۳۴ درصد و حمایت اجتماعی ۲۷ درصد از واریانس سلامت اجتماعی را پیش بینی میکند.
همچنین تاب آوری و حمایت اجتماعی به صورت غیرمستقیم و با نقش تعدیلی خود‌دلسوزی به ترتیب ۲۴ و ۴ درصد از واریانس سلامت اجتماعی را پیش بینی میکنند.
خود‌دلسوزی نیز به میزان ۳۹ درصد در تبیین سلامت اجتماعی به صورت مثبت تأثیر دارد.
نتیجه‌گیری: سلامت اجتماعی را می‌توان از طریق عواملی مانند تاب آوری و حمایت اجتماعی افزایش داد و در این بین هر قدر میزان خود‌دلسوزی افراد بیشتر باشد، این امر می‌تواند، مناسبتر انجام پذیرد.
رابطه تابآوری و حمایت اجتماعی با سلامت اجتماعی در دانشجویان: نقش تعدیلی خود‌دلسوزی
